donderdag 23 mei 2013

Inspirerend en confronterend


Sinds ik afdelingshoofd ben voelt het vaak of je alleen met cijfertjes bezig bent, doelstellingen opstellen en het liefst nog behalen ook! Want dan..dan kan je aantonen dat je goed bezig bent..*right*


Als  mensen op gesprek komen .. moet ik soms de tijd inkrimpen en  gesprekken afblokken door mijn overvolle agenda.. Oh en schitterend dat ik mij daar bij voel!… Ik verlang naar de dagelijkse gesprekken met mensen die ik ongedwongen had tijdens mijn werk als psychiatrische verpleegkundige.

Toen kwam het idee van gesprekken "op afspraak" uit de grond. *superidee!* * right..*  
Welgeteld  1 week heb ik dat volgehouden. Want wat doe je als mensen zomaar even iets komen vragen terwijl er iemand anders op dat uur een afspraak had?Mensen afwijzen? Is dat dan kwaliteitsvolle zorg? Idee afgevoerd!


Iets dat ontbrak maar wat?

Volgens de Presentietheorie van Andries Baart is de presentiebeoefenaar ongehaast en houdt zich vrijelijk op in het leefmilieu van de betrokkenen.  Klinkt al heel wat rustiger dan ons vaak gehaaste leven, vind je niet?
Het ritme van werken is dan ook afgestemd op het leefritme van de anderen. Misschien miste ik dat? Samen wandelen, samen de kamer opruimen, samen de krant lezen,…simpele dingen uit het leven.
De presentiebeoefenaar is niet louter aanspreekbaar op één type probleem of hulpvraag,openheid, domeinoverschrijding, brede inzetbaarheid.
Bovendien staat niet de jacht op problemen voorop, maar het vinden van een bevredigende verhouding tot het leven.. misschien was het dat wel?
Doelen liggen niet vast, zeker niet tevoren; we spreken eerder van een doelrichting. 
De presentiebeoefenaar heeft een open agenda die de ander mag invullen; vaak letterlijk!
Open is ook de benadering van de anderen: niet weten, je laten verrassen, je oordeel en handelen opschorten, de geleefde betekenis van het leven goed tot je door laten dringen (dus jezelf openstellen).


Momenteel werk ik met een open agenda waarbij er ruimte is voor dingen op me af te laten komen, en daarbij de dagelijkse taken toch af te werken.
Waar nu het grote verschil voor mezelf inzit is dat ik helemaal niet met oplossingen hoef te komen. Gewoon nabij zijn is voldoende. Aanwezig zijn, luisteren.. naar hen alleen..en samen op weg gaan.

Als afdelingshoofd leek oplossingen vinden,een verwachting die ik mezelf had opgelegd. 

Nu weet ik dat  samen op weg gaan en gewoon luisteren, nabij zijn, begrijpen, erkennen.. dat dat voldoende is…  Ik mag het loslaten en gewoon rustig mezelf zijn. *Beter!*


Bronnen en meer info op:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten