vrijdag 31 mei 2013

The Great Gatsby


Een film zoeken waar manlief en ik beiden van genieten is altijd een avontuur. 
Muziekje tijdens het lezen? om in de sfeer te komen:)


Het werd The Great Gatsby. Naar een roman van de Amerikaanse auteur F. Scott Fitzgerald. Het speelt zich af op Long Island en in New York City gedurende de zomer van 1922.











Waar anderen het vooral hadden over de drooglegging van Amerika, werd ik opgeslorpt door de stijl van de jaren twintig! Alles in de film was zo groots! New York van de jaren 20 kwam prachtig in beeld. Een party was geen gewone party maar echt “Amazing”.


Grote kastelen, prachtige tuinen met zwembaden. Schitterende auto’s en om nog maar over de “high fashion” te zwijgen. Vrouwen en mannen gekleed in Prada, Alexander McQueen, juwelen van Tiffany & Co’s. Ik weet nu al zeker dat deze film een invloed zal hebben op de modetrends.
En dan heb ik nog niets gezegd over de prachtige muziek van o.a. Jay-ZEmeli SandéFlorence + the MachineWill.I.am,..






Een van de rode draden in de film is het prachtige liefdesverhaal. Het feit dat Leonardo Dicaprio dat speelt zal er wel mee te maken hebben. Want hij slaagde erin om hetzelfde smachtende gevoel weer te geven zoals in Titanic.


"I wish we could just run away..."


Ik heb spijt dat ik het boek nooit eerder heb gelezen. A shame…
"Whenever you feel like criticizing any one...just remember that all the people in this world haven't had the advantages that you've had." -The Great Gatsby



De Verhalencaravan


In onze tuin staat een caravan, onzichtbaar voor iedereen maar niet voor mijn dochters en mezelf. Als de wereld het weer eens te druk heeft gehad en zijn effect op ons weer zichtbaar wordt. Kruipen we stiekem in onze caravan.


In de caravan staat een oude tikmachine. (echt waar!)We kregen de tikmachine ooit van een oude dame (hoe cliché! hehe) uit Londen. Naar het schijnt kent ze Peter Pan persoonlijk maar of ik dat nou echt moet geloven?
... Het speciale aan de tikmachine -buiten het feit dat ze pink is- is dat ze alles wat we denken ook tikt! Wat tot hele grappige situaties lijdt. En wat natuurlijk ook wel al eens voor ruzie heeft gezorgd.(Jammer genoeg wel!) Mijn dochters vinden het niet erg. Kinderen zeggen toch alles wat ze denken. Heel puur en eerlijk! Het is dan ook onze lievelingsplek. 
( Manlief die heeft een andere lievelingsplek.. namelijk voor de tv, voetbal kijken;))


In de zomer vlechten we bloemenkransen in ons haar en dansen we in de zon. (ook als het regent hoor!) Als de avond valt steken we het kampvuur aan en genieten we van het knetteren van het hout als enige geluid. (Kan je het horen?)




We hebben er ook een kleine moestuin. Overdag wordt  gewerkt in de moestuin en ‘s nachts maken de nachtelfjes de taken af waar we overdag aan begonnen waren. (Ingehuurd bij Disney ;))



Ik zou je nog zoveel kunnen vertellen over onze caravan, maar als je geluk hebt. Nodig ik je wel eens uit!

Foto's: Pinterest

donderdag 23 mei 2013

Inspirerend en confronterend


Sinds ik afdelingshoofd ben voelt het vaak of je alleen met cijfertjes bezig bent, doelstellingen opstellen en het liefst nog behalen ook! Want dan..dan kan je aantonen dat je goed bezig bent..*right*


Als  mensen op gesprek komen .. moet ik soms de tijd inkrimpen en  gesprekken afblokken door mijn overvolle agenda.. Oh en schitterend dat ik mij daar bij voel!… Ik verlang naar de dagelijkse gesprekken met mensen die ik ongedwongen had tijdens mijn werk als psychiatrische verpleegkundige.

Toen kwam het idee van gesprekken "op afspraak" uit de grond. *superidee!* * right..*  
Welgeteld  1 week heb ik dat volgehouden. Want wat doe je als mensen zomaar even iets komen vragen terwijl er iemand anders op dat uur een afspraak had?Mensen afwijzen? Is dat dan kwaliteitsvolle zorg? Idee afgevoerd!


Iets dat ontbrak maar wat?

Volgens de Presentietheorie van Andries Baart is de presentiebeoefenaar ongehaast en houdt zich vrijelijk op in het leefmilieu van de betrokkenen.  Klinkt al heel wat rustiger dan ons vaak gehaaste leven, vind je niet?
Het ritme van werken is dan ook afgestemd op het leefritme van de anderen. Misschien miste ik dat? Samen wandelen, samen de kamer opruimen, samen de krant lezen,…simpele dingen uit het leven.
De presentiebeoefenaar is niet louter aanspreekbaar op één type probleem of hulpvraag,openheid, domeinoverschrijding, brede inzetbaarheid.
Bovendien staat niet de jacht op problemen voorop, maar het vinden van een bevredigende verhouding tot het leven.. misschien was het dat wel?
Doelen liggen niet vast, zeker niet tevoren; we spreken eerder van een doelrichting. 
De presentiebeoefenaar heeft een open agenda die de ander mag invullen; vaak letterlijk!
Open is ook de benadering van de anderen: niet weten, je laten verrassen, je oordeel en handelen opschorten, de geleefde betekenis van het leven goed tot je door laten dringen (dus jezelf openstellen).


Momenteel werk ik met een open agenda waarbij er ruimte is voor dingen op me af te laten komen, en daarbij de dagelijkse taken toch af te werken.
Waar nu het grote verschil voor mezelf inzit is dat ik helemaal niet met oplossingen hoef te komen. Gewoon nabij zijn is voldoende. Aanwezig zijn, luisteren.. naar hen alleen..en samen op weg gaan.

Als afdelingshoofd leek oplossingen vinden,een verwachting die ik mezelf had opgelegd. 

Nu weet ik dat  samen op weg gaan en gewoon luisteren, nabij zijn, begrijpen, erkennen.. dat dat voldoende is…  Ik mag het loslaten en gewoon rustig mezelf zijn. *Beter!*


Bronnen en meer info op:


donderdag 16 mei 2013

Zeep en wat het allemaal teweeg brengt...


Met de bedoeling eens rond te kijken in een woonwinkel.. - je weet wel... die prachtige rode le creuset pan.. momenteel nog wat te duur voor me.. maar je weet nooit dat ze vandaag net in de aanbieding is...- kom ik dus langs een hoekje met zeepjes... huid vriendelijke stukken zeep met van die prachtige papiertjes rond. de papiertjes zijn net als schilderijtjes op zich..prachtig.. 


Allemaal verschillende soorten maar allemaal met de basis geur van oeroude zeep.. Ik snuffel aan de zeep en onmiddellijk word ik meegesleurd naar Toscanië..naar prachtige huizen met blauwe blaffeturen en een helderblauw zwembad.. met overzicht over de heuvels waar het groene gras mee danst in de wind. Haha en ik ben er nog niet eens geweest!..

Ik leg de zeep vlug terug en ga de winkel rond.. Maar toch blijf ik eraan denken...  Zeep heeft altijd wel al een zekere invloed op me gehad. Zo heb je van die groene zeep met een heel speciale geur.  Die zeep neemt me steeds terug mee in de tijd. Naar mijn oma. Naar die zondagen dat de hele familie samenkwam bij oma. Dan aten we samen broodjes met charcuterie en tomaten. De kindertafel werd in de keuken gezet en ik mocht altijd tot mijn grote jolijt aan de kindertafel zitten. Al was ik reeds 18. Daar speelde ik met mijn nicht het fameuze -onder-het-meeste-charcuterie-op-1-boterham-spelletje. haha geweldige tijd. Toen gingen we stiekem in de badkamer spelletjes spelen en alles geurde daar naar die speciale groene zeep. Ze ruikt niet eens lekker eigenlijk.

Nu koop ik soms wel nog eens diezelfde groene niet-eens-lekker-ruikende zeep. Gewoon om even terug bij oma te zijn. Dan sta ik genietend onder de douche te snuffelen aan die zeep. 
Maar dus in de woonwinkel werd ik naar het stuk zeep gezogen. "Dat is dan 5 euro aub". Nee niet goedkoop maar soms moet een mens zich eens laten gaan. hehe

Nu heb ik dus een nieuw stukje zeep, maar deze keer wel met een heeeeeeeeeeeeeerlijke geur; Momenteel zijn er nog geen verhaaltjes aan verbonden, maar vast ooit op een dag. Neemt deze zeep mij wel mee naar een herinnering en maak ik weer van die kleine reisjes naar het verleden...

woensdag 15 mei 2013

Mijn straat over 100 jaar en alles wat ik niet had verwacht...


Ik mag eventjes de hemel verlaten. Heerlijk vlieg ik met mijn wollige vleugels recht naar de aarde toe. het is zalig warm en de lucht is blauw. In de hemel is het altijd dezelfde zalige temperatuur en de lucht is altijd blauw. Ik draag mijn nieuwste korte jurkje, helemaal volgens de laatste mode. Ja hoor in de hemel werken de ontwerpers en kunstenaars gewoon verder aan hun collectie. En voor een fashionista als ik, is dat natuurlijk een ware snoepwinkel.


Ik vlieg verder... de wereld wordt al wat groter. Recht op mijn doel af, de straat waar ik zo lang woonde, de straat waar onze kinderen zijn opgegroeid. 
Hier moet het zijn, ik kijk links en rechts.. nogal wat veranderd maar ons huis staat er nog!! Ja! het staat er nog! Oooh wat heerlijk..Onze kleinkinderen hebben blijkbaar hun best gedaan om het mooi te onderhouden. Ik heb het altijd al een mooi huis gevonden. Van kinds af aan was ik in de ban van het huis. Toen was het nog van mijn oma. Ze was altijd netjes, altijd overal fris en blinkend, overal bloemetjes. bloemetje op de vensterbank, bloemetjes aan het tuinhuis..

Ik deed deze taak verder, bloemetjes op de vensterbank, bloemetjes aan het tuinhuis. We hebben het huis verbouwd maar altijd in ere gehouden. Heerlijk huis, ik heb mijn ziel erin gelegd. Het was altijd mijn verlangen dat het in de familie zou blijven..dat prachtige alleenstaande huis in de straat.. waar mensen voorbij rijden en denken "dat is een leuk huisje!". een mini-villa'tje.
Ik ga stilstaan op de oprit, trek mijn vleugels in.. ojee ik heb mijn killerheels aan. Tja, tegenwoordig kan ik alle schoenen aan. Nooit geen pijn meer want tijdens het vliegen hoef ik mijn poezelige voetjes niet te forceren. hehe. Het zal wel lukken, het is nu ook niet dat ik uren blijf.
Op het eerste zicht ziet ons huis er nog steeds uit zoals we het hebben achtergelaten. Ik vermoed dat het intussen al onze achterkleinkinderen zijn die er wonen. Ik ben nochtans onze dochters nog niet tegengekomen in de hemel? Waar zouden ze zijn dan? MMMhh, misschien eens werk van maken zodra ik terug ben. Nu zijn we hier om de straat te bewonderen.

Ik loop langs de zijkant van het huis, langs een piepend houten poortje kom ik in de tuin. Het terras. ooo het is nog steeds hetzelfde, alleen veel meer groen! Prachtig met die catalpa's naast het terras. ze sluiten het terras in en maken er een gezellige tuinkamer van. Tijdens zwoele zomeravonden is dit vast een plaats om in de schommelstoel te hangen met een goed boek. Genietend van de insecten geluiden rondom. Er is nu ook een groot cottage tuinhuis, met afdak waar een prachtige tafel in teak met rieten stoelen onderstaat. Het tuinhuisje heeft vast een trapje dat naar een zoldertje leidt. Daar droomde ik altijd al van. Maar door de crisis die Europa heeft meegemaakt in onze tijd is het er nooit van gekomen. 

Ik vlieg op en krijg een vogelzicht over de tuin. Het is al laat ik moet me haasten, straks is mijn tijd op en heb ik de straat niet volledig gezien. Oh kijk , het kippenhok is er nog steeds, weliswaar met andere kippen. De omheining met de buren is ook weg zie ik. Ow ze hebben het huis van de buren erbij gekocht en een grote tuin van gemaakt. Super! Het huis van de buren staat er nog wat vervallen bij maar het is vast nog een projectje.

Ik hoor iemand! Vlug wat hoger vliegen. Het is een prachtige donkere man. Hij komt naar buiten met een meisje van ongeveer 2 j op zijn arm. Ah zie dat.. die mooie krulletjes... wacht ik hoor hem praten.. effe dichter vliegen.. "Amélie, ga jij de kippen eten geven?" "Mooi de zaadjes in je handen houden he!, ze zullen niet in je vingers pikken" Hij loopt met haar over het tuinpad naar de kippen. "Rustig Amélie, Hou het maar dicht tegen de grond, ze zullen zo uit je handen eten!". Amélie houdt haar hand maar durft niet. Ow ze begint de huilen. De man neemt haar vlug weer op en troost haar; Zo teder.. Ik smelt.. Er komt nog een kindje aangelopen.. een jaar of 4 schat ik.. Een jongetje. ah zo schattig.. Een klein mannetje helemaal in streetstyle..super!  Zou mijn achterkleindochter getrouwd zijn met een Antilliaan  het moet wel. Zou ik haar te zien krijgen?
Ik vlieg wat dichter naar het huis toe.. Kijk even nieuwsgierig door het raam.. Gelukkig kunnen ze mij niet zien.. ik denk dat ik ook wel een pak kleiner ben dan normaal nu. Al heb ik dat gevoel niet hehe. Daar staat ze.. een vrouw.. ze is de vaat aan het doen. Het lijkt of ze heeft een taart gebakken of misschien een brood. Ze heeft lange haren donkerblond, en heeft een retro kleed aan, donkerblauw met bloemetjes... ze draagt er hakjes onder en oh.. ze is aan het zingen.. Maar dat ken ik? dat lied! Het is een lied dat ik zo vaak zong voor onze dochters, tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet, moet ik nu blij zijn? of ben ik nu eerder ontroerd. Ik voel dat ik graag deel wil uitmaken van dit gezin, dat ik bij hen wil zijn.. Er is iets van puur geluk bij hen, iets exotisch, zonnig..altijd rustig en altijd vrolijk gevoel. Er vloeit een traan over mijn gezicht.

"Dag Lieverd". De prachtige man gaat binnen met de kinderen en gaat recht naar de vrouw (ik vermoed dat zij onze achterkleindochter is). Zij zegt: "oh Waldemar, wat lief". Hij geeft bloemetjes aan de vrouw. De kindjes glunderen. Waarschijnlijk in de tuin geplukt. of in het kippenhok! Hehe.  Schattig maar het gaat recht door mijn hart. Hij heet Waldemar... net zoals een jongen die ik ooit leerde kennen. hij was mijn soulmate maar door omstandigheden kozen we ervoor elkaar los te laten. " Wat ben ik toch blij schat, dat jouw opa er ooit voor koos om hier aan te bellen" " Ik had je nooit leren kennen als jij niet met hem was meegekomen"; zegt ze. Ze kust hem en legt haar hoofd in zijn hals.. Ze houden elkaar teder vast met twee kindjes die zich rechthouden aan de broek van hun papa. Hoorde ik dat goed? Was zijn opa komen aanbellen? Waarom belde hij aan? Zocht hij iemand? Zocht hij mij? .OOOOOH Hij zocht me.., een gevoel van geluk overvalt me, het stokt zelfs mijn adem en ik krijg een kriebel in mijn buik. Een warme gloed vervult me....Plots geeft het me een enorme rust. Ik voel me zalig zoet.. 

Zie me hier nu staan,ik kwam eigenlijk om de straat te observeren. Om te kijken hoe het hier nu zo is na 100j... maar ik heb antwoorden gekregen op levensvragen die zelfs na mijn dood bleven bestaan. Ik kan nu met een gerust hart terug. Ik weet dat achterkleinkinderen gelukkig zijn. Ik heb ook gemerkt dat de geschiedenis zich herhaalt en dat alles zijn weg vindt. Het geeft me rust. Ik denk niet dat ik nog terugkom. 

Ik sla mijn vleugels uit..giechelend stijg ik op... met een grijns op mijn gezicht richt ik me naar de zon...ik vlieg hoger en hoger..soms luidop lachend en soms serieus..dan plots weer uitproestend lachen... ik ga hoger en hoger... mijn jurkje wappert in de wind... mijn vleugels glinsteren in de zon..een warme gloed op mijn gezicht... ik ga hoger en hoger.... *flits*

zondag 12 mei 2013

Oma Confituur

Madam Confituur
Fier als ik was, kon ik vandaag mijn moeder haar cadeau geven voor Moederdag! In een mandje had ik zorgvuldig uitgekozen lege bokaaltjes, servetten (met aardbeitjes op;)),  een houten lepel en labels geordend. En daarbij natuurlijk het nieuwe boek van Madam Confituur.

De reden dat ik dat nu echt een geschikt cadeau vond voor mijn moeder is omdat ze afgelopen week druk in de weer was geweest met confituur maken.
Zo had ze mijn vader uit zijn zetel opgetrommeld om samen de weide in te trekken. 350 paardenbloemen (jaja pisbloemen!) moesten worden verzameld.
Daar heeft ze dan zorgvuldig gelei van gemaakt. Een heel gedoe maar met super resultaat! Mijn potje is bijna leeg!

Paardenbloemgelei (volgens mijn moeder)


350 Paardenbloemen 
4  Sinaasappels 
2  Citroenen 
1,5  liter water
1 kg suiker op 1 liter vocht 
Neteldoek
Paardenbloemgelei
  • Doe de paardenbloemen in een kom .Groene steeltjes eraf, en ik zou ze nog even afspoelen ;) voeg 1.5 liter water en het sap van de sinaasappelen en de citroenen toe. Laat dit geheel afgedekt met een keukenhanddoek een nacht goed doortrekken.
  • De volgende dag doe je het geheel in een kookpot. Laat het geheel aan de kook komen en vanaf dit moment tel je 30 minuten en laat je dit op een zacht vuurtje pruttelen.
  • Na de 30 minuten giet je het geheel af door de neteldoek, laat goed uitlekken, indien de gelei wat afgekoeld is dan knijp je het laatste sap eruit. 
  • Meet de vloeistof af per liter. Zet 1 liter sap op het vuur en voeg het pakje pec toe en roer even goed door. Laat het geheel aan de kook komen en voeg de suiker toe, laat 1 minuut goed doorkoken en vul dadelijk in bokaaltjes met schroefdeksel en zet ze omgekeerd.





Rabarbertijd

Rabarber
Gisteren was het weer zover! Tijd voor rabarbermoes! Met mijn vergiet en mijn mesje in de hand, de moestuin in. Als een grote dame snijd ik de rabarbersteel bij de grond af. De grote bladen zijn voor de kippen. Niet dat ze daar van eten (want rabarber is giftig!). Toch vinden ze het leuk om ertussen te scharrelen al zijn de bladeren vaak groter dan HENzelf!

Tijd voor rabarbermoes! Deze maak ik klaar volgens "De dagelijkse keuken" (uit 1952) met recepten voor gelegenheden zoals  "als de man promotie maakt" of "de knapzak van de man".


Rabarbermoes ("De dagelijkse keuken" 1952)

1/2 kg rabarber - 150 gr kristalsuiker

  • Snijd de voetjes van de rabarberstokken af.
  • Was de stokken indien zij erg bevuild zijn, zo niet wrijf ze af met een vochtige doek.
  • Pel ze niet maar snijd ze in stukken van 2 cm.
  • Laat de suiker met 1 soeplepel water smelten en laat flink doorkoken
  • Roer alles dooreen tot moes met een houten lepel
  • Bind met een weinig gebroken maïsbloem indien nodig (Dit zou ik zelf nooit doen ;))

Rabarbermoes




Achteraf had ik wat last van mijn darmen, maar ik kan nooit geloven dat het van de rabarbermoes kwam! ;) Smakelijk!


De Suikerzombies

Als twee zombies stappen ze naar me toe. Het is vijf uur (s'avonds) en volgens hen hebben ze nog geen vieruurtje gehad.  Ik sta voor de snoepkast als een draak die haar schat bewaard. Ze kijken naar me met vurige ogen. Vastberaden hun prooi te verslinden. Ze trekken aan de deurknop. Als twee zombie's herhalen ze de zin " wij willen ons vieruurtje!""Wij willen ons vieruurtje!". 
En we willen er voor vechten als het nodig is, lees ik in hun ogen.

Ik blijf consequent de schat bewaken. Ze hangen als het ware aan de deurknop om toch maar de schat open te maken en de buit te verslinden. Ik hou stand... De zombies druipen af.
*oef*
Maar hoe is het zover kunnen komen vraag ik me af. Hoe is het zover gekomen dat onze kinderen echt verslaafd zijn aan suiker.
Als we een paar dagen samen thuis zijn zoals nu, maken we er een punt van om gezonde voeding voor te schotelen. Gezond ontbijt, gezonde fruit tussendoortjes,... alles erop en eraan! Heerlijk denk je dan. maar telkens komt de vraag "Krijg ik nu nog een koekje?". Je bent een boeman! Dat lees je in hun ogen..

Vandaag hebben we het goed gedaan! met alle afkickverschijnselen tot gevolg! 
Opkomst van de suikerzombies...
Deze avond maakte ik een lekker schaaltje verse Belgische aardbeien voor ze klaar! Genieten! 

Helemaal tevreden dat ze toch geen koek hadden gegeten kwam manlief thuis "Schatje, ik heb drank voor jullie meegenomen! Bruisend water (Ja! klinkt goed!) en Fanta (What the hell!)"

zaterdag 11 mei 2013

De buurvrouw stalkt me...


Terwijl ik de trap heel snel afloop, krijg ik bijna een welriekende pyjamabroek over mijn hoofd.. "haha" staat ze boven te lachen "Sorry Nicki" lacht ze. Ik kijk haar verwonderd aan. "Is dat nou echt zo grappig?" en ik loop gewoon door. Zij daarboven heet Lies, ze gaat douchen en daar hoef ik echt niet bij te zijn. Dus ik loop vlug naar de woonkamer! Charlotte en Chloë kijken tv maar dat is niet voor mij weggelegd. "Kijk dan toch naar me stinkers!". Geconcentreerd kijken ze verder.Ze hebben me niet eens zien voorbij komen. mm .. ik ga dan maar voor het raam zitten.

*zucht*.. Ik ben toch blij hier. Ik woon hier veel groter dan voorheen. Het liefste wat ik doe is genieten van het zonnetje voor het raam. Dan kijk ik naar de blauwe lucht en de prachtige viooltjes in de bloembakken op de vensterbank.. Dat genieten duurt vaak niet zo lang, het lijkt wel of de buurvrouw het niet kan verdragen Ik begrijp het allemaal niet goed, maar ze stalkt me als het ware... Ze is grijs en al wat op leeftijd maar telkens ik voor het raam zit te genieten van het verkeer op de straat of gewoon van het zalige warme zonnetje dan komt ze voorbij. Dan komt ze heel dicht langs het raam voorbijlopen en kijkt zo met een doordringende blik. Ik begrijp niet wat ze van me wil. Als Charlotte en Chloë er zijn valt het nog wel mee. Dan durft ze niet zo goed langskomen.
Maar vrijdag was het weer zover! Charlotte en Chloë gingen op weekend en ik bleef een weekendje alleen achter.. zit ik mij niets mee in ;) lekker doen waar ik zin in heb. Maar dat is dus buiten mijn buurvrouw gerekend! Daar stond ze weer! Godsamme . altijd weer voor het raam.. recht naar binnen te kijken in mijn ogen.. ik word er eigenlijk zelfs een beetje bang van. Ik loop dan meestal naar het andere raam maar "Oh My God" daar is ze weer... Ik weet niet wat het is! Is ze ongelukkig ofzo? Wat wil ze van me? 
Ik weet dat ze voor haar huisgenoot zorgt.

Die is zooooo dik dat ze zichzelf niet meer kan wassen. Eigenlijk wel zielig, maar naar het schijnt had ze een moeilijke jeugd. Volgens mij had ze ook tekort aan eten want zij gaat geen meter van haar voedselvoorraad. Ik weet zelfs eens dat iemand de voedselvoorraad had weggenomen omdat ze gingen poetsen en toen sloeg zij helemaal in paniek. Toen heeft ze uren lopen  janken en schreeuwen zodat heel de buurt het kon horen! Echt erg.. Maar dus mijn grijze buurvrouw zorgt voor haar. Ze wast haar en blijft altijd bij haar in de buurt. Ik heb zelfs gehoord dat ze verdwaald geraakt als ze alleen buiten loopt! Zo moest de grijze buurvrouw haar eens helemaal gaan zoeken...tsss ongelofelijk..

Ik geloof dat ze "Flapper" heet.. Lol wie noemt zijn poes nu "Flapper".


Maarja ik moet ook niet praten, mijn naam is Nicki Mijauw...
Wanna Play?

donderdag 9 mei 2013

Vergeet Dementie, onthou Mens


http://c2.plzcdn.com/ZillaIMG/5896617e66c08bf499d3c72228caad07.jpgEen zonnige namiddag, iedereen druk in de weer. Mensen dansen met elkaar op de luide tonen van de live muziek. Melodieën uit de oude doos, iedereen zingt mee. Maar jij loopt in de gang, doelloos.. met een blik waaraan ik kan zien dat er iets gaande is.
Ik vraag je mee te gaan zitten en je vertelt me dat je altijd van muziek hebt gehouden maar dat je er nu weemoedig van wordt. "Ik ben een sukkelaar" zeg je zachtjes terwijl je naar adem snakt. Ik haal wat te drinken, en als ik je beker in je handen geef, kijk je me dankbaar aan en lacht vriendelijk. 
"ik hou zo van mijn vrouw"; zeg je. "Ik wil graag bij haar zijn nu...", "ik voel me zo weemoedig". Weer snak je naar adem. Het is te moeilijk. Je vertelt hoe je gevangen zit, dat het allemaal te moeilijk is om uit te leggen met woorden. Ik tracht je gerust te stellen door mijn hand op je arm te leggen. Je kijkt me vragend aan.  "Zal ik je vrouw bellen?"; vraag ik je.
"Als je dat wil doen...." zeg je zuchtend. Ik loop naar het bureau en tik het nummer. Je vrouw staat net klaar om op bezoek te komen. Ze zal er zo zijn. Ik ben opgelucht en ga terug naast je zitten.
"Heb je mijn vrouw gebeld?" vraag je. Ik knik bevestigend en vertel je dat ze zo gaat komen. Ik blijf bij je en je kijkt me dankbaar aan. Zo dankbaar dat ik die blik maar niet kan vergeten.
Je vrouw komt binnen en als je haar ziet, snak je naar adem. Ik weet dat je het niet met woorden kan uiten maar je doet het op een prachtige manier. Je neemt met je beide handen haar gezicht vast en je kust haar zo intens. Je straalt zoveel dankbaarheid uit naar haar, zoveel liefde. Ik moet slikken, nog even en ik ga huilen, maar ik verlaat wijselijk de ruimte..

Toen ik deze ochtend aan je vroeg hoe het gisteren nog was met je vrouw, was je het vergeten...
Het is niet erg lieve schat. Ik ben er zeker van dat je je vrouw een heel mooi moment hebt bezorgd. Waardoor ze weer even verder kan...