Het oude klooster is niet meer

(Voor het ziekenhuis waar ik werk mocht ik volgende verhaaltje schrijven.

Het oude klooster maakt namelijk plaats voor een nieuwbouw.)

Archief PC Zoete Nood Gods Lede

Als ik voor de laatste keer de voordeur van het klooster open, brengt een opwaaiende stofwolk het verleden tot leven.

Ergens in de verte hoor ik een zuster met haar schoenen schuifelen over de prachtige wit mozaïeken vloer.

Links van mij, aan de dubbele glazen deur valt het licht in een gouden straal binnen. Stof zweeft in de zonnestraal als kleine glittertjes. Als ik de deur piepend open komt er luid gelach op me af. Mensen zitten op rijen achter elkaar. Er worden blikken uitgewisseld en luid geapplaudisseerd. Vooraan kijkt een rij mensen het publiek in. Ze maken een diepe buiging.

Voor ik word opgemerkt laat ik de deur stilletjes dichtvallen.
De prachtige melkglazen ruiten met Maria en engel Gabriel leiden me langs de kapel waar zusters en patiënten in stilte bidden.

Ik volg de arduinen traptreden naar zolder. Hier staan rijen bedden naast elkaar, gescheiden door een nachtkastje.
Mijn ogen vallen op enkele grote zakken die gevuld zijn met moesjes. Patiënten halen deze moesjes uit oude krulspelden zodat de zuster er kussens mee kan opvullen.

Plots voel ik de grond daveren. Alles schudt heen en weer. Voor mij zie ik de blauwe hemel. Als ik naar het randje loop waar de hemel begint zie ik beneden een grote moderne machine. Als een dinosaurus hapt de machine met zijn bek in de muren. Alles stort in.

Samen met de muren stort ook het verleden in.. stof waait op.. dwarrelt de blauwe lucht in zoekend naar een nieuwe thuis.

Ik moet hier weg. Het wordt te gevaarlijk.
*Mijauw*

de facebookpagina

Leeggelopen pruimenballonnetjes

Zo lang naar uitgekeken, de bloesems zien stralen, de zon zien schijnen.. 
En nu is het herfst! Het moment van de oogst.

Met onze mond open staren we naar de boom.In plaats van prachtige paarse Queen Victoria pruimen zien we leeggelopen ballonnetjes hangen. Ze lijken te wachten tot er iemand met zijn mond tegen de schors gaat staan om ze een voor een op te blazen.

Ik vind het een beetje zielig. Zelfs de vogels in de tuin keren hun rug.
Wat is er met jou gebeurd? Last van een milde depressie? 

Even schudden! Slecht plan.. er vallen kleine jeukende dingetjes in mijn haar en in mijn kleding. Maar de ballonnetjes blijven hangen.

Zij klampen zich nog even vast aan de moederboom. 
Het is tijd om los te laten, tijd om te gaan. Jullie zijn ziek...

Ik laat de bomendokter komen. Met zijn stethoscoop luistert hij aan de schors. Hij schudt stilletjes met zijn hoofd terwijl hij naar mij kijkt..Ik kijk naar de grond. Tranen komen op maar ik houd mij sterk.
De bomendokter zegt dat hij vermoedelijk al van jongs af aan niet sterk genoeg was. Maar toch is het hard. Ik had een mooie toekomst voor hem! Met vele jaren van bloei in het kippenhok, waarbij hij alle belangrijke momenten in de tuin zou meemaken.Om nog maar te zwijgen over de heerlijke confituren die ik zou maken!

We laten hem nog even.. misschien komt hij er weer bovenop en heeft hij enkel last van een dipje..
Morgen haal ik alvast de klankentapper van professor Barabas!