zondag 3 november 2013

Het geheim van opa

Bron
Zoals mijn oma een geheim heeft, zo heeft opa ook wat speciaals. Het ontdekken van dat geheim begon met een nachtje overnachten bij hen.
Oma stopt me altijd heel goed onder, en met een dikke zoen word ik helemaal vastgelegd onder de dons. Met één handeling maakte ze alles vast onder de matras. Aan mijn voeten, aan de linkse zijde en aan de rechter zijde. Zo lig ik altijd heel knus maar kan ik amper bewegen.
Als ik tijdens de nacht even wakker lig, zie ik een schaduw heen en weer dansen op het plafond. Ik sta stilletjes op om door het raam de tuin in te kijken. Helemaal verwonderd zie ik opa met een lantaarn de tuin in gaan. Hij opent het hek van de groentetuin. 
Wat zie ik nou? Staat hij daar te praten met iemand? Plots draait hij zich om en kijkt recht mijn kamer binnen. Ik val van de vensterbank op de grond. 

Het licht in de gang springt aan en oma komt binnen. Ik lig op de grond..
"Heb je weer gedroomd lieverd?" Ik knik angstig en oma stopt me weer onder. Als oma weer weg is en alles weer donker is blijf ik denken aan opa. Wat deed hij daar toch in de tuin? Met wie sprak hij?

De volgende ochtend aan de ontbijttafel wordt er niets over gezegd. Had opa mij dan toch niet zien gluren? Opa vertrekt naar het werk en oma ruimt de tafel af. Ik loop de tuin in. Open het hekje en ga het pad op waar opa deze nacht liep... Ik zie de warmoes, de peterseliewortel, de venkel en zoveel meer allemaal prachtig in bloei staan. Ik ga op mijn buik liggen en kijk tussen de planten of ik niets zie. Plots geritsel! Ik spring op en begin heel hard te lopen richting de veranda. Als ik omkijk zie ik een duif opvliegen. Ik ook altijd met mijn fantasie. Er is helemaal niets in de tuin. 

s'Avonds stopt oma mij opnieuw onder het dekbed en ik maak mezelf wat dikker zodat de dons niet zo vast zit. Slim van me. Al zeg ik het zelf. hehe.. Ik ga op de vensterbank zitten en wacht geduldig af. Ondanks ik denk dat ik het me allemaal maar inbeeld ben ik toch blijven twijfelen. 
Alles blijft donker.
Ik ga heel erg stil de trap af. Natuurlijk kraakt het. Hoe stiller ik wil zijn, hoe meer lawaai ik maak. Dat is gewoon typisch! Als ik beneden kom steek ik geen lichten aan en ga stilletjes langs het raam van de keuken. OPA! Hij loopt er weer met zijn lantaarn. Deze keer ga ik hem achterna. 

Opa staat te praten in de moestuin. Ik kom dichterbij en kijk opa verwonderd aan. Hij zal nu wel heel erg boos worden op mij. Opa kijkt naar mij. In zijn ogen zie ik een traan. "Opa?"; vraag ik afwachtend. "Ja kindje"; fluistert hij somber. Als ik rechts kijk kan ik mijn ogen niet geloven. Ik zie de peterseliewortel met grote ogen naar mij kijken. Zijn groene haar achteruit schuddend knipoogt hij naar me. De warmoes schudt haar kleed van blaadjes recht. Fier kijkt ze me met grote ogen aan. Ze zijn prachtig. Hoe meer ik kijk, hoe meer ogen ik op mij gericht zie. In plaats van geschrokken te zijn, voel ik enorme sympathie. Opa kijkt me aan en wil wat zeggen, maar ik laat hem geen kans. Ik geef de warmoes een compliment met haar prachtige rok van bladen. De warmoes buigt en neemt het compliment hartelijk in ontvangst.

Opa kijkt me verwonderd aan. "Ben je dan niet bang?" ; vraagt hij verwonderd. "Groenten die praten is hekserij!"; roept hij terwijl hij de burgemeester nabootst. "Groenten die praten moeten worden verbrand!"; roept hij nog steeds nabootsend. Zijn gezicht wordt roder, voor zover ik dat kan zien in het licht van de lantaarn. "Maar opa? Wat is er?" Opa wordt rustiger en verteld verdrietig dat deze groenten alles voor hem betekenen. s'nachts komen ze tot leven en helpen opa bij het onderhouden van de moestuin. Ze laten hem weten of er meer mest moet komen, of dat het zal regenen. Zo kan opa de moestuin altijd in perfecte staat houden. Maar ze praten ook samen over grote levensvragen. Dingen die hem verder helpen in het leven. 

"Deze groenten"; vertelt opa;" zijn overal vernietigd omdat ze als hekserij werden aanzien." "Volle moestuinen werden verbrand!" "Alleen ik, lieve kleindochter, heb zaadjes verstopt en nu weer uitgeplant". "Vind je ze niet schitterend?". "Weldra zijn het vergeten groenten";zegt opa een beetje hopeloos. 
Ik kan het verdriet niet aanzien en beloof opa dat ik voor ze zal zorgen. Dat ik de zaadjes van deze groenten zal bijhouden. "En later als ik groot ben en niemand nog weet heeft van hekserij, zal ik de zaadjes planten.. Zal ik de vergeten groenten weer laten groeien en zal ik me dicht bij jou voelen"..zeg ik hoopvol. Opa kijkt me aan en zucht.. We gaan samen hand in hand weer naar binnen, waar oma in haar slaapkleed ons verwonderd staat op te wachten.

Intussen ben ik volwassen maar ik herinner me nog heel goed dat ik die nacht heerlijk heb geslapen. Ik voelde een diepe rust over mij. 
Opa vond die nacht de eeuwige rust in zijn slaap..
En de vergeten groenten? ...Die staan weelderig in mijn moestuin!

zaterdag 2 november 2013

Met de boot naar Amstelredam

de knecht van de kapitein
De grote deuren van de houten stadspoort staan open. Naast elke deur staat een wachter met ijzeren zwaard. Ik geloof dat ik maar tot deze avond buiten deze poorten kan. Dan sluiten de wachters alles af tot morgenvroeg. 


Aangezien ik vanavond echt wel thuis in mijn eigen bed wil slapen loop ik door op mijn houten klompen tot aan de kade.

Het water klotst tegen de houten steigers. Het water is vrij wild vandaag. Ik zal moeten opletten dat ik niet door de wind in het water wordt geblazen. Het regent zachtjes maar door mijn kaproen voel ik er niets van.
Mijn prachtige donkerblauwe linnen kleed waait heen en weer en wordt al snel nat aan de mouwen. Ah, vanavond hang ik het wel dicht bij het houtvuur te drogen.

De grote zeilboot uit Amstelredam staat te wapperen in de wind. De kapitein levert een gevecht met de wind om met zijn knechten de zeilen naar beneden te halen. Telkens slaat het grote zeil heen en weer en knettert de regen in hun gezicht. Vandaag leveren ze haring en amandelen. De grote tonnen worden op de steigers gerold en op karren gezet om morgen op de markt te verkopen.

Zondag is het feestdag, dan gaat het hele dorp helemaal uitgedost naar de kerk en nadien wordt er uitgebreid gegeten. Moeder maakt allerlei gerechten op het houten vuur. Pap met rozijnen als dessert, Haring met brood, Tarwe met warmoes en ui..heerlijk! Dan likken we onze houten lepels af en worden de kommen tot de bodem uitgeschraapt.

feestdag

Het is opgehouden met regenen. Stralen zon dringen zich tussen de grijze wolken. Door de harde wind waaien de wolken snel door. De hemel klaart uit. 
Hier is het heerlijk vertoeven, aan de kant bij het water. Ik hou er van  om even alleen te zijn, alleen met mijn gedachten. Alle indrukken van de dag even op een rijtje zetten en verwerken. 
De zon schijnt heerlijk en ik zet de kap van mijn kaproen af. 

De mannen op de boot zwaaien nog een laatste groet en ik zie dat ze het touw langs de kant alweer losmaken. Het grote schip komt in beweging en de mannen hijsen met al hun kracht de zeilen. De boot glijdt langzaam voorbij en de kapitein zwaait naar mij. Ik zwaai verlegen terug als de knecht nog een knipoogje trekt. Ik wil in mijn kaproen duiken maar deze heb ik afgezet en aangezien hij zo nat is, ga ik hem nu ook niet meer opzetten.
Ik lach hem verlegen terug maar hij is al voorbij... in de verte zie ik hem nog lopen naar de achterkant van het schip. Hij struikelt bijna over de touwen maar zwaait nog even heel uitbundig.
Ik zwaai enthousiast terug. Ooit wil ik mee met de boot naar Amstelredam!
" ah die Hollanders ...";zucht ik bijna luidop als ik bedenk dat het nu wel al heel erg laat is. Straks maken de wachters de poort dicht. Op een loopje keer ik terug, voor zover dat gaat op mijn houten klompen.
Stadsarchief.Amsterdam.nl
Het doet er mij aan denken dat ik de kweeperen,die bij ons op het houtvuur staan, nog naar de bakker moet brengen. De bakker zal er voor de feestdag kweepeertaart mee maken. Ik loop verder door langs de schapen. Ze lachen me uit.." mehehehe..mehehehe". Ze hebben vast gezien hoe ik helemaal doorweekt ben door de regen. Ik lach luid terug en loop het kasseien pad op achter de kerk. Nog even en ik ben thuis.

de schapen


Straks ook nog de kinderen in bad stoppen. Moeder zou het water al op het vuur zetten, had ze beloofd. Mijn vader zet de grote ton voor het houtvuur klaar en dan kunnen de kinderen in bad. 

Ik zal me nog moeten haasten, want straks is het donker.. en in bad met kaarslicht..is toch wat onhandig..



30 oktober 1350
Groeten,
Minke

Music while reading

Geïnspireerd door Archeon en het boek Pelgrim Poorter Poëet van Ernst

maandag 21 oktober 2013

Het oude klooster is niet meer

(Voor het ziekenhuis waar ik werk mocht ik volgende verhaaltje schrijven.
Het oude klooster maakt namelijk plaats voor een nieuwbouw.)
Archief PC Zoete Nood Gods Lede
Als ik voor de laatste keer de voordeur van het klooster open, brengt een opwaaiende stofwolk het verleden tot leven.

Ergens in de verte hoor ik een zuster met haar schoenen schuifelen over de prachtige wit mozaïeken vloer.

Links van mij, aan de dubbele glazen deur valt het licht in een gouden straal binnen. Stof zweeft in de zonnestraal als kleine glittertjes. Als ik de deur piepend open komt er luid gelach op me af. Mensen zitten op rijen achter elkaar. Er worden blikken uitgewisseld en luid geapplaudisseerd. Vooraan kijkt een rij mensen het publiek in. Ze maken een diepe buiging.

Voor ik word opgemerkt laat ik de deur stilletjes dichtvallen.
De prachtige melkglazen ruiten met Maria en engel Gabriel leiden me langs de kapel waar zusters en patiënten in stilte bidden.

Ik volg de arduinen traptreden naar zolder. Hier staan rijen bedden naast elkaar, gescheiden door een nachtkastje.
Mijn ogen vallen op enkele grote zakken die gevuld zijn met moesjes. Patiënten halen deze moesjes uit oude krulspelden zodat de zuster er kussens mee kan opvullen.

Plots voel ik de grond daveren. Alles schudt heen en weer. Voor mij zie ik de blauwe hemel. Als ik naar het randje loop waar de hemel begint zie ik beneden een grote moderne machine. Als een dinosaurus hapt de machine met zijn bek in de muren. Alles stort in.

Samen met de muren stort ook het verleden in.. stof waait op.. dwarrelt de blauwe lucht in zoekend naar een nieuwe thuis.

Ik moet hier weg. Het wordt te gevaarlijk.
*Mijauw*


de facebookpagina

zaterdag 5 oktober 2013

Leeggelopen pruimenballonnetjes

Zo lang naar uitgekeken, de bloesems zien stralen, de zon zien schijnen.. 
En nu is het herfst! Het moment van de oogst.

Met onze mond open staren we naar de boom.In plaats van prachtige paarse Queen Victoria pruimen zien we leeggelopen ballonnetjes hangen. Ze lijken te wachten tot er iemand met zijn mond tegen de schors gaat staan om ze een voor een op te blazen.

Ik vind het een beetje zielig. Zelfs de vogels in de tuin keren hun rug.
Wat is er met jou gebeurd? Last van een milde depressie? 

Even schudden! Slecht plan.. er vallen kleine jeukende dingetjes in mijn haar en in mijn kleding. Maar de ballonnetjes blijven hangen.

Zij klampen zich nog even vast aan de moederboom. 
Het is tijd om los te laten, tijd om te gaan. Jullie zijn ziek...

Ik laat de bomendokter komen. Met zijn stethoscoop luistert hij aan de schors. Hij schudt stilletjes met zijn hoofd terwijl hij naar mij kijkt..Ik kijk naar de grond. Tranen komen op maar ik houd mij sterk.
De bomendokter zegt dat hij vermoedelijk al van jongs af aan niet sterk genoeg was. Maar toch is het hard. Ik had een mooie toekomst voor hem! Met vele jaren van bloei in het kippenhok, waarbij hij alle belangrijke momenten in de tuin zou meemaken.Om nog maar te zwijgen over de heerlijke confituren die ik zou maken!

We laten hem nog even.. misschien komt hij er weer bovenop en heeft hij enkel last van een dipje..
Morgen haal ik alvast de klankentapper van professor Barabas!

donderdag 5 september 2013

Oma's Appeltaart

L i e s b e t h ®


Mooi twee aan twee in de rij stappen we allen met onze zware boekentas naar het zebrapad. De juf houdt het verkeer tegen en laat ons oversteken. 







Langs het kleine baantje dat naar oma loopt, ligt een kaboutertuintje met een vijvertje, een molen en kleine poppetjes. Het is een plaatsje waar bijna elk kind na school nog even blijft rondhangen. Turend over het hekje, want misschien is er iets nieuw in het dorp!

Ik sta te dromen naar het molentje in het kabouterdorp terwijl David mijn schoolkameraadje en tevens mijn buurjongen voorbij rijdt op zijn fiets. *ring* ring* Hij zwaait uitbundig.
Ik zou het leuker vinden dat hij met mij mee stapt maar hij verkiest een ander meisje uit de klas. oh ja moet hij weten :) 
Als ik later de oprit oploop, word ik overspoelt door een zoete gebakken geur. Oma heeft appeltaart gemaakt!

Tijdens het maken van de appeltaart kwamen de herinneringen mee met de geur. Ze namen me mee langs het kabouterdorp. Waar ik na school stond, aan de hand van oma ,kijkend hoe de kaboutertjes tot leven kwamen..
Toen ik nog kleiner was ging oma altijd langs het tuintje met mij. Zij heeft me geleerd om te kijken en te dromen. Nu ik groter ben kom ik met de kinderen.

Momenteel staat het huis met het tuintje te koop. Met het huis zullen ook de kabouters verdwijnen. De eigenaar is overleden. Maar hij mag gerust zijn, in onze herinneringen blijft de molen met de kabouters nog even bestaan..


Appeltaart

5 eieren (van onze kipjes)
180gr boter (geheim 1: neem ongezouten goeie boter!)
230gr suiker
250gr zelfrijzende bloem
glaasje cognac (ik neem een vleugje Amaretto)
appelen (vers geplukt uit de tuin "Boskoop")

Werkwijze volgens oma:
Klop het eiwit op van de 5 eieren en hou het apart
In een kom boter laten week worden, suiker onder roeren en de eierdooiers eronder kloppen ( geheim 2: klop dit tot het echt lichtgeel ziet)
de bloem toevoegen
beetje cognac toevoegen en alles mengen
het opgeklopte eiwit eronder roeren

Alles in een taartvorm (ik gebruik bakpapier in de taartvorm) gieten en de gesneden appels erop leggen. Zoveel als mogelijk.
Indien je ringen kan snijden van je appels,doe het dan zo. Dan is je taart lekker smeuïg.

Bakken in de oven 30 minuten op 175° (buitenkant bruinen)
dan 1 kwartier op 150° (binnenkant garen)

Smakelijk!

L i e s b e t h®




maandag 2 september 2013

Het kasteel van Wieze

Bron
Met mijn fietsje rijd ik richting kasteel. De avondzon schijnt op mijn gezicht en geeft een warme gloed af. Langs "achter het kasteel" is mijn geliefkoosde fietstocht. Het kasteel is ommuurd maar ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Er is één poortje in de muur en dat is altijd gesloten. Het is ontelbaar hoe vaak dat ik al door het spleetje in de deur heb staan kijken in de hoop een glimp op te vangen van wat er zich afspeelt achter de muur.

Het poortje staat open! Mijn nieuwsgierigheid neemt het over en ik zet mijn fietsje tegen te muur. Bah die brandnetels hier. Ik loop op mijn sandaaltjes door de drassige grond.  


Eindelijk zal ik het geheim achter de muur ontrafelen. Ik kom achteraan in de tuin van het kasteel.  Ik schrik van de man in de muur. Hij spuwt water. De muur is volledig begroeid met klimop en in de muur zit een soort fontein. Best griezelig eigenlijk. 


Bron
Bron

Ik loop verder terwijl ik nog een paar keer achterom kijk naar de man in de muur. "Het is maar een fontein Liesbeth! Standbeelden komen niet tot leven!!?"; praat ik mezelf moed in.




Rechts van mij, niet ver van de muur staat een orangerie.Ik hoor mensen praten. ik verschuil mij achter een boom en staar naar drie dames. Ze zijn gekleed in hoepelrokken en dragen een parasolletje in stof. Een dame giet koffie uit in sierlijke theekopjes. Ik denk met bloemetjesmotief, voor zover ik dat van hier kan zien. Ze gaan zitten in rieten stoelen. Een van de vrouwen kijkt mijn richting uit.. ik schrik.. ik loop weg tussen de struiken. Komt ze achter me aan? Even stil blijven. Nee er gebeurt niets. maar waar ben ik hier.. 
Bron
Bron

Ik zie een prachtige vijver met fonteinen omgeven door een zuilengalerij.  Ik paradeer tussen de zuilen, met de dames nog in gedachten fantaseer ik dat ik zelf een chique dame ben.. alsof ik een parasolletje draag, zweef ik langs de zuilen met de avondzon op mijn gezicht. Heerlijk!
Bron

Langzaam duikt in de verte het grote kasteel op. Zo ziet het er dus uit!.. Precies zoals ik me had voorgesteld. Grote torens, grote glasramen. Vast en zeker met een grote traphal waarin de grote vensters het licht filteren dat schijnt op de een grote huisplant of misschien een fonteintje in het midden van de hal.
Dat zoiets prachtigs in het dorp staat waar ik woon! 

Plots luid de kerktoren vijf uur. Ik moet naar huis. Ik ren terug langs de fonteinen, langs de struiken, langs de muur, langs de fontein in de muur, langs de brandnetels. 
Oef mijn fietsje staat er nog! Ik trap met een snelheid dat mijn voetjes bijna niet meer kunnen volgen. Ik wil het vertellen wat ik heb gezien! de wind blaast door mijn haren, een vlieg petst tegen mijn gezicht..*auch*..
"Mama mama moet je nu eens wat weten?!!"

Jaren later is de werkelijkheid echter anders. Ik ben nog nooit achter de muur geraakt. Met de kinderen rijden we vaak langs "achter het kasteel" en telkens ik voorbij de muur rijd,blijft het mijn fantasie prikkelen. 
Want achter die muur ligt een andere wereld, een andere tijd. Dat weet ik wel zeker...
Het échte kasteel van Wieze

Bron

 Meer informatie rond het kasteel van Wieze vind je bij de heemkundige kring van Wieze.
























zaterdag 24 augustus 2013

Kermis in oktober

Bron
Ik kan niet meer bewegen. Ik staar naar boven en hou de hand van oma stevig vast. Terwijl de muziek luid speelt, zie ik overal lichten flikkeren. Het is niet te geloven... een groot gevaarte draait rond. "Kan het echt niet verder rollen zoals een wiel?" "We moeten hier weg!" 
Maar oma zegt dat het een reuzenrad is, mensen hangen per twee in pastelkleurige stoeltjes en draaien in het rond naar boven. Het rad helt over de tuin. "straks vallen hun schoenen uit!" Ik ben er niet gerust in als 5 jarige. 
"Wij gaan er samen eens een keertje in!"; belooft oma.


Bron


Achter deze oase van rust bevindt zich een van de grootste evenementen die ik ooit heb gekend. De oktoberfeesten van Wieze. Mensen drinken liters bier uit stenen kruiken, vrouwen staan op houten banken mee te dansen op de muziek. Oma vertelt dat opa al eens een plassende Engelsman uit de voortuin hielp. Opa is trouwens laborant in brouwerij Van Roy die dit organiseert. Ik ben super fier op hem! 


Bron
"Kom nu maar mee naar binnen", zegt oma. "Je mag me helpen met de koude schotel!". Mijn vader moet met een elektrisch mes het varkensgebraad snijden. Het zit in een grote oranje doos, die enkel wordt uitgehaald in oktober. In de woonkamer zijn alle zetels opgeschoven en staat nu een hele lange tafel. Oma en mijn moeder zijn druk in de weer in de keuken, tante's vragen of ze niet moeten helpen. De vrouwen krijgen Pisang te drinken en de mannen een Porto. Ze eten zoute kaaskoekjes als aperitief. De mensen spreken mij aan zodra ik in de buurt kom maar ik neem liever een kijkje in de kelder want daar staan grote schotels die mijn oma prachtig heeft versiert met sla en tomaten en rolletjes hesp en koude kip en nog zoveel meer.. allemaal mooi in patronen gelegd. 



Jaren later waren de oktoberfeesten voorbij, oma stierf en er was geen kermis meer in oktober. 
Toch hoop ik oma, ooit met jou nog eens in het reuzenrad te zitten... je hebt het beloofd...


Bron


woensdag 21 augustus 2013

Hoe plaats ik een Pin it (Pinterest) knop bij mijn foto in Blogger

Omdat ik er zelf een tijdje naar gezocht heb, wil ik het graag met jullie delen.
Het lijkt moeilijk maar als je gewoon rustig stap voor stap doet. Lukt het wel!
Het is mij toch ook gelukt! :)
Bron


Basis Installatie


  • Stap 1: 

Ga naar Ontwerp (rechts bovenaan), ga in de menu naar SJABLOON, 
Bij sjabloon zie je staan HTML bewerken --> klik!
Dan krijg je iets soortgelijks als dit :


Dan plaats je de volgende code boven <b:skin> </b:skin>
    <script src='https://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.7.1/jquery.min.js' type='text/javascript'/>
gelukt?
dan ga je naar SJABLOON OPSLAAN.
zo je eerst deel is al gelukt!

  •     Stap 2: 

Ga naar Indeling. Bij je indeling zie je staan "Een gadget toevoegen" Klik daarop --> in de lijst die je dan krijgt kies je HTML/ JAVASCRIPT en je klikt op het +
Je geeft de gadget geen titel.
Je plaatst onderstaande code bij inhoud. (code vind je op deze link)
Klik op opslaan en klaar!! Neem maar eens een kijkje! Je blog is aangepast!

  • Pin it IN de foto? (zoals op mijn blog?)

Dan ga je naar SJABLOON --> AANPASSEN-->geavanceerd-->CSS toevoegen (onderaan in het lijstje staat dit)
Je vult daar onderstaande code in

a[class*='pin_it_button_inline'] {
position: relative;
right: 45px;
bottom: 10px;
}

Druk op toepassen op blog rechts bovenaan en neem een kijkje!
Gelukt?!
Laat je me weten of het is gelukt?



Special thanks to Marie Mosley!














zaterdag 17 augustus 2013

Never get between a girl and her chicken

bron
Met een verdroogt stokje tik ik op de grond. "Allemaal gaan zitten!" "Neem jullie map geschiedenis op pagina 3". Ik neem mijn schoolmapje bij de hand en begin luidop te lezen. Ik moet mijn ogen een beetje dichtknijpen. De zon reflecteert op de witte pagina's. Met mijn korte sponsen schortje ga ik zitten op een stukje gras dat ik zorgvuldig heb uitgezocht. Dat is niet altijd gemakkelijk als overal "kippekakjes" liggen. Rondom mij lopen de kippen. Tatcher de zwarte Engelse kip is de oudste. Tatcher begint te zagen; "seeeeeeuuuuuugg" zegt ze.

Oké dan maar,"Speeltijd!" roep ik luid. Ik neem een schepje en maak putjes in de grond. De kippen zijn onvoorzichtig en bijna hak ik in hun pootjes. Ze zijn gulzig! Ik raap de regenwormen bij elkaar en zorg ervoor dat elke leerling een wormpje heeft.
"Liesbeth" roept mijn moeder "Komen eteuuuuuuuuuhhh!". Ik sta op en stap voorzichtig met mijn sandaaltjes langs de kippekakjes. 
"Dag kipjes! Slaaplekker en tot morgen!"roep ik terwijl ik het hekje voorzichtig sluit...






maandag 12 augustus 2013

Het tuinhuis van Oma

L i e s b e t h ®
Het tuinhuis van oma is nooit weggegaan. Door de jaren heen heeft het een likje verf gekregen en een nieuw dak. Ondanks dat het ooit al eens is weggeblazen door een storm en bij de buren in de veranda terecht kwam (tevens mijn grootste jeugdtrauma) is het steeds op dezelfde plaats in de tuin teruggekeerd en blijven staan. Mijn vader heeft destijds met grote ijzers het tuinhuis vastgemaakt in beton. Want dat mocht nooit meer gebeuren!
Het tuinhuis is vooral speciaal omdat mijn hele kindertijd zich heeft afgespeeld rond dit huisje. 
Want dat was het voor mij..mijn huisje!.
Bron

"Oma hangt de was op aan de draad en ik rijd op het betonnen baantje langs de waslijn. Op mijn loopfietsje (blauw met geel en een rood zadeltje) scheur ik helemaal tot het einde waar het duivenhok staat. Ik moet stil zijn want de duiven kunnen elk moment vallen. Ik kijk naar de helderblauwe lucht en zie de duiven cirkelen rond het huis. "Kom aga kom!" roept oma. Alsof ze daar naar luisteren!
Even later hang ik ondersteboven op de schommel. heen en weer te bengelen. Ondersteboven zie ik oma en opa zitten onder de paraplu aan de vogelkooi. Ik mag er niet aankomen. De parkieten zijn van opa. Kijken mag maar aankomen NOOIT!"

Maar dus diezelfde tuin is nu de onze. De herinneringen blijven hangen al hebben we de tuin volledig anders ingedeeld. Het grote patattenveld is nu een grasveld. Het baantje is niet meer aanwezig en de wasdraad, tot mijn grote spijt, is ook weg.
Maar wat er wel is blijven staan is het tuinhuis. Te pronken aan het terras. En als je de deur van het tuinhuis openmaakt.. is er kans dat je mij ziet rijden op mijn loopfiets langs het baantje richting duivenhok. Maar je moet stil zijn.. want de duiven kunnen elk moment vallen...

zondag 4 augustus 2013

Ik had hem graag gekend...

New York, 1920

"Zo gauw je de neiging voelt op iemand kritiek te hebben" zei hij, "denk er dan om dat niet alle mensen in deze wereld zo bevooroordeeld zijn geweest als jij".
Deze raad gaf mijn vader me. Als gevolg daarvan heb ik de neiging elk oordeel op te schorten, een gewoonte die veel merkwaardige karakters voor me toegankelijker heeft gemaakt en me tevens het slachtoffer deed worden van nogal doorwinterde zanikers.



Met deze woorden begon F. Scott Fitzgerald zijn boek " The Great Gatsby". Ik herkende mezelf in deze woorden en dacht aan wat mijn oma steeds zei. " Altijd tegen iedereen vriendelijk zijn, je weet maar nooit hoe het gaat in het leven.."
Het is een soort gelijkaardig patroon in mijn leven. 

Toen ik de verfilming van het boek had gezien, wou ik meer weten over de schrijver van zo een prachtig verhaal. Ik geloof dat tussen de lijnen van het verhaal de echte schrijver zichzelf prijsgeeft. Hij moest wel een dromer zijn, een believer. Net zoals ik...
Ik herken dan ook zijn manier van schrijven. Hij slaagt er in om gevoelens te verwoorden waar ik nooit de woorden voor vond. Ik denk dan ook dat F. Scott Fitzgerald zichzelf in Gatsby had beschreven.  Dat hij zelf de man was vol passie, vol onvervulde dromen... een groot man...

Ik had hem graag gekend...

zondag 21 juli 2013

Het kleine roze gietertje

Foto: L i e s b e t h
Met een klein roze gietertje loopt ze in haar korte short richting kippenhok. Het gras twinkelt van de ochtenddauw. Haar kleine teentjes in de slippers worden nat. De warmte van de zon maakt haar voetjes vast snel droog. 
Een paar meters achter haar volgt de poes, toezicht houdend met haar staart recht omhoog. De kippen hebben het meisje met het roze gietertje opgemerkt en lopen in spurt naar het houten poortje van het kippenhok.

Ze lacht door zoveel enthousiasme! De kippen zijn blij haar te zien! Ze opent het piepende houten hekje en de poes neemt de weg langs het paaltje. Ze springt sierlijk op de paal om zo zachtjes neer te dalen in het kippenhok. De kippen schrikken er al niet meer van. Ze aanvaarden haar als het ware als toezichthouder van de kudde.

Het meisje neemt een kijkje naar het putje dat ze gisteren heeft gegraven onder de kerselaar. Het is zo warm buiten en de kippen hebben vast nood aan een zwembadje! Ze heeft ijsblokjes mee en giet het water en de ijsblokjes in het zwembadje. De
Bron
eerste kip komt al drinken van het zwembadje. Nieuwsgierig als ze zijn, wijken de kippen geen meter van haar. De poes blijft waken en ligt in de schaduw als een tijger de situatie te overzien. Dat het zwembadje na tien minuutjes leeg is doordat de aarde het water opslorpt kan het meisje niet deren. Dan beginnen we opnieuw toch?


Dat meisje is mijn dochter. 
Ik mocht vanop het terras toeschouwer zijn van dit tafereeltje. Je zou er een klassiek meesterwerk kunnen van maken. Pieter Breugel had er misschien wat in gezien! Zo heerlijk in de ochtendzon. De straat is nog stil, de hemel blauw en hier en daar een fluitende vogel. De stilte maakt het geheel nog mooier, de zon licht alles op en mijn dochter speelt de hoofdrol. 

Dit zijn de simpele dingen in het leven die mij doordringen van een zalig, rustgevend gevoel.
Het is de basis van mijn geluk.

dinsdag 16 juli 2013

Het Vliegende Circus (kinderversie)

Bron

Eenmaal per jaar, als de zon net is ondergegaan, strijkt het vliegende circus neer in onze tuin. 
Naast de poolster verschijnt dan een steeds groter wordende flikkerende stip.

En nu is het weer zover. We gaan allen op onze rug liggen en kijken richting poolster. De kinderen wijzen met hun vingertjes. Iedereen ligt stil tot plots iemand het circus heeft gevonden aan de hemel.


Bron
Iedereen kijkt met grote ogen naar het dichterkomende circus. Oh, verschillende mensen beginnen te springen. En kijk! Enkelen steken vuurwerkstokjes aan! Vast om het circus te verwelkomen. Het wordt vast weer een groot feest op Camping Kapittelstraat 



Bron
De eend "Augurk" (deze naam kreeg ze omdat ze enkel augurken lust) treedt voor het eerst op. Jaren heeft Daisy haar getraind en dit jaar is het eindelijk zover. Naar het schijnt zou ze rondvliegen met Daisy op haar rug!


Bron
 Jos de eenhoorn wil niet meedoen. Hij is een beetje jaloers omdat Daisy altijd spelletjes speelt met Augurk. Hij zit dan te kijken langs de kant en ziet hoe Daisy en Augurk lachend vliegen over de weide. We zullen straks wel zien of Daisy hem heeft kunnen overtuigen om toch mee te doen met het grote spektakel!
Bron

Bron
Hopelijk doet  Ambiorix de kleine draak ook weer mee. Vorig jaar had hij per ongeluk iemand zijn hoed in brand gespuwd. Hij is altijd wel onhandig. Elk jaar loopt er wel iets verkeerd. Maar hij is zo ontzettend schattig! Misschien komt hij vanavond ook weer even op onze handen zitten!

Ik kijk ook wel uit naar Veronika het vliegende nijlpaard .  Zij is zo een goede zangeres! Niemand zingt mooier dan haar. Maar vorig jaar was Veronika een beetje triest. Zij werd verliefd op Leo, een libelle. Leo was ook verliefd op haar maar de mama en papa van Leo vonden het helemaal niet ok! Zij zijn met Leo verhuist naar de andere kant van het meer. Leo en Veronika hebben elkaar niet meer gezien sinds dien. Ik weet dat Veronika s'avonds vaak nog even aan het meer staat te kijken naar de overkant.


De grappigste is Gregorie de Giraf! Hij laat windjes en boertjes en vindt het allemaal niet erg! Jullie zullen vast weer van zijn nek kunnen glijden! *jipie* 

Het zullen weer super dagen worden, denk je ook niet?





Maar zodra het begint te regenen, vertrekt het circus weer.
Dan moeten we met spijt in ons hart afscheid nemen. 
Dan verdwijnt het circus en verdwijnen ook alle mensen..
en wordt onze tuin weer gewoon een tuin...


Bron
















zondag 14 juli 2013

Het plaatje in je hoofd en wat er van overblijft

#Summer; de golvende zee, het ruisen van de overslaande golven, het sissen van het schuivende zand en opnieuw... en opnieuw... heerlijk rustgevend geluid.


Enkele dagen geleden kon ik er nog in werkelijkheid van genieten. Ik probeer het gevoel vast te houden door in dit lekkere warme weer in mijn strandkledij in het huis rond te dolen. 'S avonds doen we er nog een bbq'tje bij in de avondzon.


Om het gevoel van de vakantie toch nog wanhopig vast te houden, ga ik wat in het zwembad in de tuin ronddobberen.

Helemaal in de flow met de handdoek onder de arm en het opgeblazen luchtmatras stap ik over het terras naar het zwembad. Met een elegante wip glijd ik over het water.
Bron
Heerlijk hier..dobberen in het zwembad, het glinsterende water.. en de zon die schijnt... laat me nog even dat heerlijke vakantiegevoel vasthouden... de hele namiddag als het kan..


Realitycheck.
Het zwembad is even groot als het luchtmatras. (^^)
En de manier waarop ik op het matras geraakte was ook niet zo glamoureus..
Bij de eerste poging lag ik veel te ver naar achter, waardoor ik mijn rug op het kussen lag waar normaal mijn hoofd moet zitten. Vast een elegant uitzicht.. mohaha

Als ik in het zwembad zit duurt het niet lang of mijn dochter komt naast mij liggen, ook op een luchtmatras. Het lukt nog net..
Mijn tweede dochter wil er ook bij en zij is net iets enthousiaster. 
Ik heb het 15 minuten volgehouden. Dan ben ik naast het zwembad(je) gaan liggen tot ik ook daar grote golven water over mij kreeg... ook daar moest ik opkrassen ^^


Het namiddagje genieten van het vakantiegevoel in het zwembad heeft welgeteld 30 minuten geduurd.


Ohwel.. morgen een nieuwe dag!