Een zonnige namiddag, iedereen druk in de weer. Mensen dansen met elkaar op de luide tonen van de live muziek. Melodieën uit de oude doos, iedereen zingt mee. Maar jij loopt in de gang, doelloos.. met een blik waaraan ik kan zien dat er iets gaande is.
Ik vraag je mee te gaan zitten en je vertelt me dat je altijd van muziek hebt gehouden maar dat je er nu weemoedig van wordt. "Ik ben een sukkelaar" zeg je zachtjes terwijl je naar adem snakt. Ik haal wat te drinken, en als ik je beker in je handen geef, kijk je me dankbaar aan en lacht vriendelijk.
"ik hou zo van mijn vrouw"; zeg je. "Ik wil graag bij haar zijn nu...", "ik voel me zo weemoedig". Weer snak je naar adem. Het is te moeilijk. Je vertelt hoe je gevangen zit, dat het allemaal te moeilijk is om uit te leggen met woorden. Ik tracht je gerust te stellen door mijn hand op je arm te leggen. Je kijkt me vragend aan. "Zal ik je vrouw bellen?"; vraag ik je.
"Als je dat wil doen...." zeg je zuchtend. Ik loop naar het bureau en tik het nummer. Je vrouw staat net klaar om op bezoek te komen. Ze zal er zo zijn. Ik ben opgelucht en ga terug naast je zitten.
"Heb je mijn vrouw gebeld?" vraag je. Ik knik bevestigend en vertel je dat ze zo gaat komen. Ik blijf bij je en je kijkt me dankbaar aan. Zo dankbaar dat ik die blik maar niet kan vergeten.
Je vrouw komt binnen en als je haar ziet, snak je naar adem. Ik weet dat je het niet met woorden kan uiten maar je doet het op een prachtige manier. Je neemt met je beide handen haar gezicht vast en je kust haar zo intens. Je straalt zoveel dankbaarheid uit naar haar, zoveel liefde. Ik moet slikken, nog even en ik ga huilen, maar ik verlaat wijselijk de ruimte..
Toen ik deze ochtend aan je vroeg hoe het gisteren nog was met je vrouw, was je het vergeten...
Het is niet erg lieve schat. Ik ben er zeker van dat je je vrouw een heel mooi moment hebt bezorgd. Waardoor ze weer even verder kan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten