Mijn straat over 100 jaar en alles wat ik niet had verwacht...

Ik mag eventjes de hemel verlaten. Heerlijk vlieg ik met mijn wollige vleugels recht naar de aarde toe. het is zalig warm en de lucht is blauw. In de hemel is het altijd dezelfde zalige temperatuur en de lucht is altijd blauw. Ik draag mijn nieuwste korte jurkje, helemaal volgens de laatste mode. Ja hoor in de hemel werken de ontwerpers en kunstenaars gewoon verder aan hun collectie. En voor een fashionista als ik, is dat natuurlijk een ware snoepwinkel.

Ik vlieg verder... de wereld wordt al wat groter. Recht op mijn doel af, de straat waar ik zo lang woonde, de straat waar onze kinderen zijn opgegroeid. 

Hier moet het zijn, ik kijk links en rechts.. nogal wat veranderd maar ons huis staat er nog!! Ja! het staat er nog! Oooh wat heerlijk..Onze kleinkinderen hebben blijkbaar hun best gedaan om het mooi te onderhouden. Ik heb het altijd al een mooi huis gevonden. Van kinds af aan was ik in de ban van het huis. Toen was het nog van mijn oma. Ze was altijd netjes, altijd overal fris en blinkend, overal bloemetjes. bloemetje op de vensterbank, bloemetjes aan het tuinhuis..

Ik deed deze taak verder, bloemetjes op de vensterbank, bloemetjes aan het tuinhuis. We hebben het huis verbouwd maar altijd in ere gehouden. Heerlijk huis, ik heb mijn ziel erin gelegd. Het was altijd mijn verlangen dat het in de familie zou blijven..dat prachtige alleenstaande huis in de straat.. waar mensen voorbij rijden en denken "dat is een leuk huisje!". een mini-villa'tje.

Ik ga stilstaan op de oprit, trek mijn vleugels in.. ojee ik heb mijn killerheels aan. Tja, tegenwoordig kan ik alle schoenen aan. Nooit geen pijn meer want tijdens het vliegen hoef ik mijn poezelige voetjes niet te forceren. hehe. Het zal wel lukken, het is nu ook niet dat ik uren blijf.

Op het eerste zicht ziet ons huis er nog steeds uit zoals we het hebben achtergelaten. Ik vermoed dat het intussen al onze achterkleinkinderen zijn die er wonen. Ik ben nochtans onze dochters nog niet tegengekomen in de hemel? Waar zouden ze zijn dan? MMMhh, misschien eens werk van maken zodra ik terug ben. Nu zijn we hier om de straat te bewonderen.

Ik loop langs de zijkant van het huis, langs een piepend houten poortje kom ik in de tuin. Het terras. ooo het is nog steeds hetzelfde, alleen veel meer groen! Prachtig met die catalpa's naast het terras. ze sluiten het terras in en maken er een gezellige tuinkamer van. Tijdens zwoele zomeravonden is dit vast een plaats om in de schommelstoel te hangen met een goed boek. Genietend van de insecten geluiden rondom. Er is nu ook een groot cottage tuinhuis, met afdak waar een prachtige tafel in teak met rieten stoelen onderstaat. Het tuinhuisje heeft vast een trapje dat naar een zoldertje leidt. Daar droomde ik altijd al van. Maar door de crisis die Europa heeft meegemaakt in onze tijd is het er nooit van gekomen. 

Ik vlieg op en krijg een vogelzicht over de tuin. Het is al laat ik moet me haasten, straks is mijn tijd op en heb ik de straat niet volledig gezien. Oh kijk , het kippenhok is er nog steeds, weliswaar met andere kippen. De omheining met de buren is ook weg zie ik. Ow ze hebben het huis van de buren erbij gekocht en een grote tuin van gemaakt. Super! Het huis van de buren staat er nog wat vervallen bij maar het is vast nog een projectje.

Ik hoor iemand! Vlug wat hoger vliegen. Het is een prachtige donkere man. Hij komt naar buiten met een meisje van ongeveer 2 j op zijn arm. Ah zie dat.. die mooie krulletjes... wacht ik hoor hem praten.. effe dichter vliegen.. "Amélie, ga jij de kippen eten geven?" "Mooi de zaadjes in je handen houden he!, ze zullen niet in je vingers pikken" Hij loopt met haar over het tuinpad naar de kippen. "Rustig Amélie, Hou het maar dicht tegen de grond, ze zullen zo uit je handen eten!". Amélie houdt haar hand maar durft niet. Ow ze begint de huilen. De man neemt haar vlug weer op en troost haar; Zo teder.. Ik smelt.. Er komt nog een kindje aangelopen.. een jaar of 4 schat ik.. Een jongetje. ah zo schattig.. Een klein mannetje helemaal in streetstyle..super!  Zou mijn achterkleindochter getrouwd zijn met een Antilliaan  het moet wel. Zou ik haar te zien krijgen?

Ik vlieg wat dichter naar het huis toe.. Kijk even nieuwsgierig door het raam.. Gelukkig kunnen ze mij niet zien.. ik denk dat ik ook wel een pak kleiner ben dan normaal nu. Al heb ik dat gevoel niet hehe. Daar staat ze.. een vrouw.. ze is de vaat aan het doen. Het lijkt of ze heeft een taart gebakken of misschien een brood. Ze heeft lange haren donkerblond, en heeft een retro kleed aan, donkerblauw met bloemetjes... ze draagt er hakjes onder en oh.. ze is aan het zingen.. Maar dat ken ik? dat lied! Het is een lied dat ik zo vaak zong voor onze dochters, tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet, moet ik nu blij zijn? of ben ik nu eerder ontroerd. Ik voel dat ik graag deel wil uitmaken van dit gezin, dat ik bij hen wil zijn.. Er is iets van puur geluk bij hen, iets exotisch, zonnig..altijd rustig en altijd vrolijk gevoel. Er vloeit een traan over mijn gezicht.

"Dag Lieverd". De prachtige man gaat binnen met de kinderen en gaat recht naar de vrouw (ik vermoed dat zij onze achterkleindochter is). Zij zegt: "oh Waldemar, wat lief". Hij geeft bloemetjes aan de vrouw. De kindjes glunderen. Waarschijnlijk in de tuin geplukt. of in het kippenhok! Hehe.  Schattig maar het gaat recht door mijn hart. Hij heet Waldemar... net zoals een jongen die ik ooit leerde kennen. hij was mijn soulmate maar door omstandigheden kozen we ervoor elkaar los te laten. " Wat ben ik toch blij schat, dat jouw opa er ooit voor koos om hier aan te bellen" " Ik had je nooit leren kennen als jij niet met hem was meegekomen"; zegt ze. Ze kust hem en legt haar hoofd in zijn hals.. Ze houden elkaar teder vast met twee kindjes die zich rechthouden aan de broek van hun papa. Hoorde ik dat goed? Was zijn opa komen aanbellen? Waarom belde hij aan? Zocht hij iemand? Zocht hij mij? .OOOOOH Hij zocht me.., een gevoel van geluk overvalt me, het stokt zelfs mijn adem en ik krijg een kriebel in mijn buik. Een warme gloed vervult me....Plots geeft het me een enorme rust. Ik voel me zalig zoet.. 

Zie me hier nu staan,ik kwam eigenlijk om de straat te observeren. Om te kijken hoe het hier nu zo is na 100j... maar ik heb antwoorden gekregen op levensvragen die zelfs na mijn dood bleven bestaan. Ik kan nu met een gerust hart terug. Ik weet dat achterkleinkinderen gelukkig zijn. Ik heb ook gemerkt dat de geschiedenis zich herhaalt en dat alles zijn weg vindt. Het geeft me rust. Ik denk niet dat ik nog terugkom. 

Ik sla mijn vleugels uit..giechelend stijg ik op... met een grijns op mijn gezicht richt ik me naar de zon...ik vlieg hoger en hoger..soms luidop lachend en soms serieus..dan plots weer uitproestend lachen... ik ga hoger en hoger... mijn jurkje wappert in de wind... mijn vleugels glinsteren in de zon..een warme gloed op mijn gezicht... ik ga hoger en hoger.... *flits*