Sinds ik afdelingshoofd ben voelt het vaak of je alleen met
cijfertjes bezig bent, doelstellingen opstellen en het liefst nog behalen ook!
Want dan..dan kan je aantonen dat je goed bezig bent..*right*
Als mensen op gesprek
komen .. moet ik soms de tijd inkrimpen en gesprekken afblokken door mijn overvolle agenda..
Oh en schitterend dat ik mij daar bij voel!… Ik verlang naar de dagelijkse
gesprekken met mensen die ik ongedwongen had tijdens mijn werk als
psychiatrische verpleegkundige.
Toen kwam het idee van gesprekken "op afspraak" uit de grond. *superidee!*
* right..*
Welgeteld 1 week heb ik dat volgehouden. Want wat doe je
als mensen zomaar even iets komen vragen terwijl er iemand anders op dat uur
een afspraak had?Mensen afwijzen? Is dat dan kwaliteitsvolle zorg? Idee
afgevoerd!
Iets dat ontbrak maar wat?
Volgens de Presentietheorie van Andries Baart is de
presentiebeoefenaar ongehaast en houdt zich vrijelijk op in het leefmilieu van
de betrokkenen. Klinkt al heel wat rustiger dan ons vaak gehaaste leven, vind je niet?
Het ritme van werken is dan ook afgestemd op het
leefritme van de anderen. Misschien miste
ik dat? Samen wandelen, samen de kamer opruimen, samen de krant lezen,…simpele
dingen uit het leven.
De presentiebeoefenaar is niet louter aanspreekbaar op
één type probleem of hulpvraag,openheid, domeinoverschrijding, brede inzetbaarheid.
Bovendien staat niet de jacht op problemen voorop, maar
het vinden van een bevredigende verhouding tot het leven.. misschien was het dat wel?
Doelen liggen niet vast, zeker niet tevoren; we spreken eerder
van een doelrichting.
De presentiebeoefenaar heeft een open agenda die de ander
mag invullen; vaak letterlijk!
Open is ook de benadering van de anderen: niet weten, je
laten verrassen, je oordeel en handelen opschorten, de geleefde betekenis van
het leven goed tot je door laten dringen (dus jezelf openstellen).
Momenteel werk ik met een open agenda waarbij er ruimte
is voor dingen op me af te laten komen, en daarbij de dagelijkse taken toch af
te werken.
Waar nu het grote verschil voor mezelf inzit is dat ik
helemaal niet met oplossingen hoef te komen. Gewoon nabij zijn is voldoende.
Aanwezig zijn, luisteren.. naar hen alleen..en samen op weg gaan.
Als afdelingshoofd leek oplossingen vinden,een
verwachting die ik mezelf had opgelegd.
Nu weet ik dat samen op weg gaan en gewoon luisteren, nabij
zijn, begrijpen, erkennen.. dat dat voldoende is… Ik mag het loslaten en gewoon rustig mezelf
zijn. *Beter!*
Bronnen en meer
info op:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten