Kroketje uit de muur

Je kent het wel.. Je rijdt naar huis na een drukke dag. Je voelt je zelfs een beetje uitgelaten! en dan draait de radio plots een song die je meeneemt.. Drijvend op je emoties van dat moment gaat het landschap aan je voorbij in slow motion...

Nou dat had ik vandaag. Lekker zonnig dagje, de tram in, en hup naar huis. De radio speelde een hele dag Golden oldies voor hun 20ste verjaardag ofzoiets. De eerste song die ik hoorde was al direct *BAM* door mijn ziel. Ik zei nog tegen mezelf. “ Annemerel, vandaag niet weer emotioneel zijn!”

Maar jij had me ooit verteld dat de song je aan mij deed denken.. dunno why... maar je werd er chill van, je ging er rustig van bewegen op de Jazz sounds. Ik had je leren kennen tijdens het rolschaatsen. Heel gek. Je moest met me lachen omdat ik vertelde dat ik schrijfster was. Sterk als ik stond ging de humor als een sneltreincabaret heen en weer... Het duurde misschien 10 minuten maar het leek wel een hele avond. Het voelde heel intens. Maar ik moest weg.. Ik gooide nog een laatste mopje en weg was ik!

De volgende dag alsof het zo moest zijn kwam ik je opnieuw tegen op de markt. We spraken over de gekste dingen. "Wat kies jij altijd op zondag bij de bakker?" "Tompoesjes!" "Ja,...ik ook...".. Na een tijdje durfde ik al niet meer "ja, ik ook" zeggen. 

We werden onafscheidelijk, dag in dag uit samen, in gedachten samen gaan slapen, bellen.. Ik weet nog.. Je belde me voor het eerst op Koninginnedag! Genietend van elkaars stem en ook zo zenuwachtig. Bij het afleggen van de telefoon zei je: " ik hou van je".. en ik zei aarzelend: "Hou je goed!" Lol ik had het niet kunnen zeggen. Ik was helemaal van slag! Maar omg wat hield ik van je!! 

De dag nadien schaamde je je omdat je "ik hou van je" had gezegd. Je dacht dat ik het niet leuk had gevonden. Dat het allemaal te snel ging.. Gekkie! Totaal niet! Ik was helemaal gek op je!

Maar na een tijd kwamen er omstandigheden die het ons heel erg moeilijk hebben gemaakt. Waarbij de oorlog en het vluchten de dooddoeners waren. Uiteindelijk maakten we samen de keuze om er mee te stoppen. Je vond het oneerlijk dat het niet kon zijn... 

Intussen ben ik 83 jaar, maar toch tot de dag vandaag gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. In kleine dingen ben je bij me. Of wil ik je dingen vertellen. De jaren zijn verstreken en heb ik vrede met de situatie, vergeten doe ik je niet, ook al hoop ik dat soms..

Ik had je beloofd om een boek te schrijven over ons 

en wat ik beloof dat doe ik... 

ik heb nog wat tijd...

Annemerel