Het tuinhuis van Oma

L i e s b e t h ®

Het tuinhuis van oma is nooit weggegaan. Door de jaren heen heeft het een likje verf gekregen en een nieuw dak. Ondanks dat het ooit al eens is weggeblazen door een storm en bij de buren in de veranda terecht kwam (tevens mijn grootste jeugdtrauma) is het steeds op dezelfde plaats in de tuin teruggekeerd en blijven staan. Mijn vader heeft destijds met grote ijzers het tuinhuis vastgemaakt in beton. Want dat mocht nooit meer gebeuren!
Het tuinhuis is vooral speciaal omdat mijn hele kindertijd zich heeft afgespeeld rond dit huisje. 
Want dat was het voor mij..mijn huisje!.

Bron

"Oma hangt de was op aan de draad en ik rijd op het betonnen baantje langs de waslijn. Op mijn loopfietsje (blauw met geel en een rood zadeltje) scheur ik helemaal tot het einde waar het duivenhok staat. Ik moet stil zijn want de duiven kunnen elk moment vallen. Ik kijk naar de helderblauwe lucht en zie de duiven cirkelen rond het huis. "Kom aga kom!" roept oma. Alsof ze daar naar luisteren!
Even later hang ik ondersteboven op de schommel. heen en weer te bengelen. Ondersteboven zie ik oma en opa zitten onder de paraplu aan de vogelkooi. Ik mag er niet aankomen. De parkieten zijn van opa. Kijken mag maar aankomen NOOIT!"

Maar dus diezelfde tuin is nu de onze. De herinneringen blijven hangen al hebben we de tuin volledig anders ingedeeld. Het grote patattenveld is nu een grasveld. Het baantje is niet meer aanwezig en de wasdraad, tot mijn grote spijt, is ook weg.

Maar wat er wel is blijven staan is het tuinhuis. Te pronken aan het terras. En als je de deur van het tuinhuis openmaakt.. is er kans dat je mij ziet rijden op mijn loopfiets langs het baantje richting duivenhok. Maar je moet stil zijn.. want de duiven kunnen elk moment vallen...