Kermis in oktober

Bron

Ik kan niet meer bewegen. Ik staar naar boven en hou de hand van oma stevig vast. Terwijl de muziek luid speelt, zie ik overal lichten flikkeren. Het is niet te geloven... een groot gevaarte draait rond. "Kan het echt niet verder rollen zoals een wiel?" "We moeten hier weg!" 
Maar oma zegt dat het een reuzenrad is, mensen hangen per twee in pastelkleurige stoeltjes en draaien in het rond naar boven. Het rad helt over de tuin. "straks vallen hun schoenen uit!" Ik ben er niet gerust in als 5 jarige. 
"Wij gaan er samen eens een keertje in!"; belooft oma.

Bron

Achter deze oase van rust bevindt zich een van de grootste evenementen die ik ooit heb gekend. De oktoberfeesten van Wieze. Mensen drinken liters bier uit stenen kruiken, vrouwen staan op houten banken mee te dansen op de muziek. Oma vertelt dat opa al eens een plassende Engelsman uit de voortuin hielp. Opa is trouwens laborant in brouwerij Van Roy die dit organiseert. Ik ben super fier op hem! 

Bron

"Kom nu maar mee naar binnen", zegt oma. "Je mag me helpen met de koude schotel!". Mijn vader moet met een elektrisch mes het varkensgebraad snijden. Het zit in een grote oranje doos, die enkel wordt uitgehaald in oktober. In de woonkamer zijn alle zetels opgeschoven en staat nu een hele lange tafel. Oma en mijn moeder zijn druk in de weer in de keuken, tante's vragen of ze niet moeten helpen. De vrouwen krijgen Pisang te drinken en de mannen een Porto. Ze eten zoute kaaskoekjes als aperitief. De mensen spreken mij aan zodra ik in de buurt kom maar ik neem liever een kijkje in de kelder want daar staan grote schotels die mijn oma prachtig heeft versiert met sla en tomaten en rolletjes hesp en koude kip en nog zoveel meer.. allemaal mooi in patronen gelegd. 

Jaren later waren de oktoberfeesten voorbij, oma stierf en er was geen kermis meer in oktober. 

Toch hoop ik oma, ooit met jou nog eens in het reuzenrad te zitten... je hebt het beloofd...

Bron

Hoe plaats ik een Pin it (Pinterest) knop bij mijn foto in Blogger

Omdat ik er zelf een tijdje naar gezocht heb, wil ik het graag met jullie delen.
Het lijkt moeilijk maar als je gewoon rustig stap voor stap doet. Lukt het wel!
Het is mij toch ook gelukt! :)

Bron

Basis Installatie

• Stap 1: 

Ga naar Ontwerp (rechts bovenaan), ga in de menu naar SJABLOON, 

Bij sjabloon zie je staan HTML bewerken --> klik!
Dan krijg je iets soortgelijks als dit :

Dan plaats je de volgende code boven <b:skin> </b:skin>

<script src='https://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.7.1/jquery.min.js' type='text/javascript'/>

gelukt?

dan ga je naar SJABLOON OPSLAAN.

zo je eerst deel is al gelukt!

•     Stap 2: 

Ga naar Indeling. Bij je indeling zie je staan "Een gadget toevoegen" Klik daarop --> in de lijst die je dan krijgt kies je HTML/ JAVASCRIPT en je klikt op het +

Je geeft de gadget geen titel.

Je plaatst onderstaande code bij inhoud. (code vind je op deze link)

https://gist.github.com/mariemosley/2340649#file-pinterest-js

Klik op opslaan en klaar!! Neem maar eens een kijkje! Je blog is aangepast!

• Pin it IN de foto? (zoals op mijn blog?)

Dan ga je naar SJABLOON --> AANPASSEN-->geavanceerd-->CSS toevoegen (onderaan in het lijstje staat dit)

Je vult daar onderstaande code in

a[class*='pin_it_button_inline'] {
position: relative;
right: 45px;
bottom: 10px;
}

Druk op toepassen op blog rechts bovenaan en neem een kijkje!

Gelukt?!

Laat je me weten of het is gelukt?

Special thanks to Marie Mosley!

Never get between a girl and her chicken

bron

Met een verdroogt stokje tik ik op de grond. "Allemaal gaan zitten!" "Neem jullie map geschiedenis op pagina 3". Ik neem mijn schoolmapje bij de hand en begin luidop te lezen. Ik moet mijn ogen een beetje dichtknijpen. De zon reflecteert op de witte pagina's. Met mijn korte sponsen schortje ga ik zitten op een stukje gras dat ik zorgvuldig heb uitgezocht. Dat is niet altijd gemakkelijk als overal "kippekakjes" liggen. Rondom mij lopen de kippen. Tatcher de zwarte Engelse kip is de oudste. Tatcher begint te zagen; "seeeeeeuuuuuugg" zegt ze.

Oké dan maar,"Speeltijd!" roep ik luid. Ik neem een schepje en maak putjes in de grond. De kippen zijn onvoorzichtig en bijna hak ik in hun pootjes. Ze zijn gulzig! Ik raap de regenwormen bij elkaar en zorg ervoor dat elke leerling een wormpje heeft.
"Liesbeth" roept mijn moeder "Komen eteuuuuuuuuuhhh!". Ik sta op en stap voorzichtig met mijn sandaaltjes langs de kippekakjes. 
"Dag kipjes! Slaaplekker en tot morgen!"roep ik terwijl ik het hekje voorzichtig sluit...

Het tuinhuis van Oma

L i e s b e t h ®

Het tuinhuis van oma is nooit weggegaan. Door de jaren heen heeft het een likje verf gekregen en een nieuw dak. Ondanks dat het ooit al eens is weggeblazen door een storm en bij de buren in de veranda terecht kwam (tevens mijn grootste jeugdtrauma) is het steeds op dezelfde plaats in de tuin teruggekeerd en blijven staan. Mijn vader heeft destijds met grote ijzers het tuinhuis vastgemaakt in beton. Want dat mocht nooit meer gebeuren!
Het tuinhuis is vooral speciaal omdat mijn hele kindertijd zich heeft afgespeeld rond dit huisje. 
Want dat was het voor mij..mijn huisje!.

Bron

"Oma hangt de was op aan de draad en ik rijd op het betonnen baantje langs de waslijn. Op mijn loopfietsje (blauw met geel en een rood zadeltje) scheur ik helemaal tot het einde waar het duivenhok staat. Ik moet stil zijn want de duiven kunnen elk moment vallen. Ik kijk naar de helderblauwe lucht en zie de duiven cirkelen rond het huis. "Kom aga kom!" roept oma. Alsof ze daar naar luisteren!
Even later hang ik ondersteboven op de schommel. heen en weer te bengelen. Ondersteboven zie ik oma en opa zitten onder de paraplu aan de vogelkooi. Ik mag er niet aankomen. De parkieten zijn van opa. Kijken mag maar aankomen NOOIT!"

Maar dus diezelfde tuin is nu de onze. De herinneringen blijven hangen al hebben we de tuin volledig anders ingedeeld. Het grote patattenveld is nu een grasveld. Het baantje is niet meer aanwezig en de wasdraad, tot mijn grote spijt, is ook weg.

Maar wat er wel is blijven staan is het tuinhuis. Te pronken aan het terras. En als je de deur van het tuinhuis openmaakt.. is er kans dat je mij ziet rijden op mijn loopfiets langs het baantje richting duivenhok. Maar je moet stil zijn.. want de duiven kunnen elk moment vallen...

Ik had hem graag gekend...

New York, 1920

"Zo gauw je de neiging voelt op iemand kritiek te hebben" zei hij, "denk er dan om dat niet alle mensen in deze wereld zo bevooroordeeld zijn geweest als jij".
Deze raad gaf mijn vader me. Als gevolg daarvan heb ik de neiging elk oordeel op te schorten, een gewoonte die veel merkwaardige karakters voor me toegankelijker heeft gemaakt en me tevens het slachtoffer deed worden van nogal doorwinterde zanikers.

Met deze woorden begon F. Scott Fitzgerald zijn boek " The Great Gatsby". Ik herkende mezelf in deze woorden en dacht aan wat mijn oma steeds zei. " Altijd tegen iedereen vriendelijk zijn, je weet maar nooit hoe het gaat in het leven.."
Het is een soort gelijkaardig patroon in mijn leven. 

Toen ik de verfilming van het boek had gezien, wou ik meer weten over de schrijver van zo een prachtig verhaal. Ik geloof dat tussen de lijnen van het verhaal de echte schrijver zichzelf prijsgeeft. Hij moest wel een dromer zijn, een believer. Net zoals ik...
Ik herken dan ook zijn manier van schrijven. Hij slaagt er in om gevoelens te verwoorden waar ik nooit de woorden voor vond. Ik denk dan ook dat F. Scott Fitzgerald zichzelf in Gatsby had beschreven.  Dat hij zelf de man was vol passie, vol onvervulde dromen... een groot man...

Ik had hem graag gekend...