10 basisprincipes voor een natuurRIJKE tuin

Manlief houdt van recht en strak. Ik hou van wild . Dat houdt in de we compromissen moeten sluiten over het onkruid, dat volgens mij geen onkruid is, over het pad dat volgens mij niet recht hoeft :).
Ik vind... "moet dat nu echt de natuur tegenwerken?" Je kan prachtige resultaten bereiken door  gewoon met de natuur mee te werken. Het is mijn beste tuinvriend.
Hieronder enkele principes om je tuin natuurRIJK te houden.

Instagram Liesbeth_v

 

• Gebruik streekeigen planten

 

Wij hebben in onze tuin gekozen voor haagbeuk. Groeit hier schitterend en is een broeinest voor lieveheersbeestjes. Met honderden kwamen ze onlangs uit de haag gekropen.

 

• Geduld wordt beloond

Zie je in je border een zaailing dat je niet meteen herkent, gun deze dan de kans om te overwinteren. Zo heb ik in mijn moestuin rucola, keukenraap, Oost-Indische kers, verbena bonariensis zaailingen. Allemaal zichzelf uitgezaaid. Heerlijk om te zien.

 

• Het microklimaat

Plant en zaai de juiste planten op de juiste plaats. Vijgen staan bij ons in een windvrij zonnig hoekje. Ze hangen door , door het aantal vruchten. ¨We hebben ook een microklimaat gecreëerd door een haag van zonnebloemen aan te planten om de wind te breken, door aardpeer te plaatsen als windvanger.

 

• Afvalpreventie

Afgestorven materiaal stimuleert het bodemleven. Probeer dus afval uit de tuin en keuken weer als compost te gebruiken.

 

• Gebruik geen chemische meststoffen of sproeistoffen

NEE NIETS! GRRR

 

• Mulch

Ik doe het met allerlei materiaal. De net afgeknipte klaproos, de bladeren van de aardpeer,...

Als de haag wordt gesnoeid blijft dit op de bodem liggen.

De bodem eronder zal minder snel bevriezen, nuttige bodemdieren komen zo beter de winter door en zetten het materiaal om in waardevolle humus. In de zomer is het vooral ook waterbesparend.

 

Liesbeth_v

 

•  Een gelaagde begroeiing

Je bootst er een bosrand mee na, een plaats die veel vogels en insecten aantrekt. Zorg er ook voor dat de bodem overal begroeid is. Dat voorkomt dat er grassen en kruiden ontkiemen die je liever niet wil.

 

• Plant niet te dicht bij elkaar

Dit is een fout die elk jaar opnieuw maak *kuch*. Maar je leest het, beter niet dus.

 

• Lok nuttige diertjes naar de tuin

Bouw huisjes en hotels voor dieren zoals lieveheersbeestjes, pissebedden, solitaire bijen, oorwormen,... onmisbaar voor de bestuiving van de je fruit en groenten.

Ik heb onder andere omgekeerde bloempotjes met stro in de bomen hangen, twee bijenhotels, plekjes met stro, takken laten liggen op een hoopje,..

 

• Schoonheid

Bloemetjes en kleurtjes maken het zoveel mooier. Dat is waar he :)

Liesbeth_v

 

 

 

 

Naar het boek; "Natuurrijke tuinen, tips voor hamonieuze en ecologische tuinen", Jean Vanhoof.

 

 

 

 



 

 

 

 

 

 

 

Het geheim van opa

Bron

Zoals mijn oma een geheim heeft, zo heeft opa ook wat speciaals. Het ontdekken van dat geheim begon met een nachtje overnachten bij hen.
Oma stopt me altijd heel goed onder, en met een dikke zoen word ik helemaal vastgelegd onder de dons. Met één handeling maakte ze alles vast onder de matras. Aan mijn voeten, aan de linkse zijde en aan de rechter zijde. Zo lig ik altijd heel knus maar kan ik amper bewegen.
Als ik tijdens de nacht even wakker lig, zie ik een schaduw heen en weer dansen op het plafond. Ik sta stilletjes op om door het raam de tuin in te kijken. Helemaal verwonderd zie ik opa met een lantaarn de tuin in gaan. Hij opent het hek van de groentetuin. 
Wat zie ik nou? Staat hij daar te praten met iemand? Plots draait hij zich om en kijkt recht mijn kamer binnen. Ik val van de vensterbank op de grond. 

Het licht in de gang springt aan en oma komt binnen. Ik lig op de grond..
"Heb je weer gedroomd lieverd?" Ik knik angstig en oma stopt me weer onder. Als oma weer weg is en alles weer donker is blijf ik denken aan opa. Wat deed hij daar toch in de tuin? Met wie sprak hij?

De volgende ochtend aan de ontbijttafel wordt er niets over gezegd. Had opa mij dan toch niet zien gluren? Opa vertrekt naar het werk en oma ruimt de tafel af. Ik loop de tuin in. Open het hekje en ga het pad op waar opa deze nacht liep... Ik zie de warmoes, de peterseliewortel, de venkel en zoveel meer allemaal prachtig in bloei staan. Ik ga op mijn buik liggen en kijk tussen de planten of ik niets zie. Plots geritsel! Ik spring op en begin heel hard te lopen richting de veranda. Als ik omkijk zie ik een duif opvliegen. Ik ook altijd met mijn fantasie. Er is helemaal niets in de tuin. 

s'Avonds stopt oma mij opnieuw onder het dekbed en ik maak mezelf wat dikker zodat de dons niet zo vast zit. Slim van me. Al zeg ik het zelf. hehe.. Ik ga op de vensterbank zitten en wacht geduldig af. Ondanks ik denk dat ik het me allemaal maar inbeeld ben ik toch blijven twijfelen. 
Alles blijft donker.
Ik ga heel erg stil de trap af. Natuurlijk kraakt het. Hoe stiller ik wil zijn, hoe meer lawaai ik maak. Dat is gewoon typisch! Als ik beneden kom steek ik geen lichten aan en ga stilletjes langs het raam van de keuken. OPA! Hij loopt er weer met zijn lantaarn. Deze keer ga ik hem achterna. 

Opa staat te praten in de moestuin. Ik kom dichterbij en kijk opa verwonderd aan. Hij zal nu wel heel erg boos worden op mij. Opa kijkt naar mij. In zijn ogen zie ik een traan. "Opa?"; vraag ik afwachtend. "Ja kindje"; fluistert hij somber. Als ik rechts kijk kan ik mijn ogen niet geloven. Ik zie de peterseliewortel met grote ogen naar mij kijken. Zijn groene haar achteruit schuddend knipoogt hij naar me. De warmoes schudt haar kleed van blaadjes recht. Fier kijkt ze me met grote ogen aan. Ze zijn prachtig. Hoe meer ik kijk, hoe meer ogen ik op mij gericht zie. In plaats van geschrokken te zijn, voel ik enorme sympathie. Opa kijkt me aan en wil wat zeggen, maar ik laat hem geen kans. Ik geef de warmoes een compliment met haar prachtige rok van bladen. De warmoes buigt en neemt het compliment hartelijk in ontvangst.

Opa kijkt me verwonderd aan. "Ben je dan niet bang?" ; vraagt hij verwonderd. "Groenten die praten is hekserij!"; roept hij terwijl hij de burgemeester nabootst. "Groenten die praten moeten worden verbrand!"; roept hij nog steeds nabootsend. Zijn gezicht wordt roder, voor zover ik dat kan zien in het licht van de lantaarn. "Maar opa? Wat is er?" Opa wordt rustiger en verteld verdrietig dat deze groenten alles voor hem betekenen. s'nachts komen ze tot leven en helpen opa bij het onderhouden van de moestuin. Ze laten hem weten of er meer mest moet komen, of dat het zal regenen. Zo kan opa de moestuin altijd in perfecte staat houden. Maar ze praten ook samen over grote levensvragen. Dingen die hem verder helpen in het leven. 

"Deze groenten"; vertelt opa;" zijn overal vernietigd omdat ze als hekserij werden aanzien." "Volle moestuinen werden verbrand!" "Alleen ik, lieve kleindochter, heb zaadjes verstopt en nu weer uitgeplant". "Vind je ze niet schitterend?". "Weldra zijn het vergeten groenten";zegt opa een beetje hopeloos. 
Ik kan het verdriet niet aanzien en beloof opa dat ik voor ze zal zorgen. Dat ik de zaadjes van deze groenten zal bijhouden. "En later als ik groot ben en niemand nog weet heeft van hekserij, zal ik de zaadjes planten.. Zal ik de vergeten groenten weer laten groeien en zal ik me dicht bij jou voelen"..zeg ik hoopvol. Opa kijkt me aan en zucht.. We gaan samen hand in hand weer naar binnen, waar oma in haar slaapkleed ons verwonderd staat op te wachten.

Intussen ben ik volwassen maar ik herinner me nog heel goed dat ik die nacht heerlijk heb geslapen. Ik voelde een diepe rust over mij. 
Opa vond die nacht de eeuwige rust in zijn slaap..
En de vergeten groenten? ...Die staan weelderig in mijn moestuin!

Met de boot naar Amstelredam

de knecht van de kapitein

De grote deuren van de houten stadspoort staan open. Naast elke deur staat een wachter met ijzeren zwaard. Ik geloof dat ik maar tot deze avond buiten deze poorten kan. Dan sluiten de wachters alles af tot morgenvroeg. 

Aangezien ik vanavond echt wel thuis in mijn eigen bed wil slapen loop ik door op mijn houten klompen tot aan de kade.

Het water klotst tegen de houten steigers. Het water is vrij wild vandaag. Ik zal moeten opletten dat ik niet door de wind in het water wordt geblazen. Het regent zachtjes maar door mijn kaproen voel ik er niets van.
Mijn prachtige donkerblauwe linnen kleed waait heen en weer en wordt al snel nat aan de mouwen. Ah, vanavond hang ik het wel dicht bij het houtvuur te drogen.

De grote zeilboot uit Amstelredam staat te wapperen in de wind. De kapitein levert een gevecht met de wind om met zijn knechten de zeilen naar beneden te halen. Telkens slaat het grote zeil heen en weer en knettert de regen in hun gezicht. Vandaag leveren ze haring en amandelen. De grote tonnen worden op de steigers gerold en op karren gezet om morgen op de markt te verkopen.

Zondag is het feestdag, dan gaat het hele dorp helemaal uitgedost naar de kerk en nadien wordt er uitgebreid gegeten. Moeder maakt allerlei gerechten op het houten vuur. Pap met rozijnen als dessert, Haring met brood, Tarwe met warmoes en ui..heerlijk! Dan likken we onze houten lepels af en worden de kommen tot de bodem uitgeschraapt.

feestdag

Het is opgehouden met regenen. Stralen zon dringen zich tussen de grijze wolken. Door de harde wind waaien de wolken snel door. De hemel klaart uit. 
Hier is het heerlijk vertoeven, aan de kant bij het water. Ik hou er van  om even alleen te zijn, alleen met mijn gedachten. Alle indrukken van de dag even op een rijtje zetten en verwerken. 
De zon schijnt heerlijk en ik zet de kap van mijn kaproen af. 

De mannen op de boot zwaaien nog een laatste groet en ik zie dat ze het touw langs de kant alweer losmaken. Het grote schip komt in beweging en de mannen hijsen met al hun kracht de zeilen. De boot glijdt langzaam voorbij en de kapitein zwaait naar mij. Ik zwaai verlegen terug als de knecht nog een knipoogje trekt. Ik wil in mijn kaproen duiken maar deze heb ik afgezet en aangezien hij zo nat is, ga ik hem nu ook niet meer opzetten.
Ik lach hem verlegen terug maar hij is al voorbij... in de verte zie ik hem nog lopen naar de achterkant van het schip. Hij struikelt bijna over de touwen maar zwaait nog even heel uitbundig.
Ik zwaai enthousiast terug. Ooit wil ik mee met de boot naar Amstelredam!
" ah die Hollanders ...";zucht ik bijna luidop als ik bedenk dat het nu wel al heel erg laat is. Straks maken de wachters de poort dicht. Op een loopje keer ik terug, voor zover dat gaat op mijn houten klompen.

Stadsarchief.Amsterdam.nl

Het doet er mij aan denken dat ik de kweeperen,die bij ons op het houtvuur staan, nog naar de bakker moet brengen. De bakker zal er voor de feestdag kweepeertaart mee maken. Ik loop verder door langs de schapen. Ze lachen me uit.." mehehehe..mehehehe". Ze hebben vast gezien hoe ik helemaal doorweekt ben door de regen. Ik lach luid terug en loop het kasseien pad op achter de kerk. Nog even en ik ben thuis.

de schapen

Straks ook nog de kinderen in bad stoppen. Moeder zou het water al op het vuur zetten, had ze beloofd. Mijn vader zet de grote ton voor het houtvuur klaar en dan kunnen de kinderen in bad. 

Ik zal me nog moeten haasten, want straks is het donker.. en in bad met kaarslicht..is toch wat onhandig..



30 oktober 1350
Groeten,
Minke

Music while reading

Geïnspireerd door Archeon en het boek Pelgrim Poorter Poëet van Ernst

Het oude klooster is niet meer

(Voor het ziekenhuis waar ik werk mocht ik volgende verhaaltje schrijven.

Het oude klooster maakt namelijk plaats voor een nieuwbouw.)

Archief PC Zoete Nood Gods Lede

Als ik voor de laatste keer de voordeur van het klooster open, brengt een opwaaiende stofwolk het verleden tot leven.

Ergens in de verte hoor ik een zuster met haar schoenen schuifelen over de prachtige wit mozaïeken vloer.

Links van mij, aan de dubbele glazen deur valt het licht in een gouden straal binnen. Stof zweeft in de zonnestraal als kleine glittertjes. Als ik de deur piepend open komt er luid gelach op me af. Mensen zitten op rijen achter elkaar. Er worden blikken uitgewisseld en luid geapplaudisseerd. Vooraan kijkt een rij mensen het publiek in. Ze maken een diepe buiging.

Voor ik word opgemerkt laat ik de deur stilletjes dichtvallen.
De prachtige melkglazen ruiten met Maria en engel Gabriel leiden me langs de kapel waar zusters en patiënten in stilte bidden.

Ik volg de arduinen traptreden naar zolder. Hier staan rijen bedden naast elkaar, gescheiden door een nachtkastje.
Mijn ogen vallen op enkele grote zakken die gevuld zijn met moesjes. Patiënten halen deze moesjes uit oude krulspelden zodat de zuster er kussens mee kan opvullen.

Plots voel ik de grond daveren. Alles schudt heen en weer. Voor mij zie ik de blauwe hemel. Als ik naar het randje loop waar de hemel begint zie ik beneden een grote moderne machine. Als een dinosaurus hapt de machine met zijn bek in de muren. Alles stort in.

Samen met de muren stort ook het verleden in.. stof waait op.. dwarrelt de blauwe lucht in zoekend naar een nieuwe thuis.

Ik moet hier weg. Het wordt te gevaarlijk.
*Mijauw*

de facebookpagina

Leeggelopen pruimenballonnetjes

Zo lang naar uitgekeken, de bloesems zien stralen, de zon zien schijnen.. 
En nu is het herfst! Het moment van de oogst.

Met onze mond open staren we naar de boom.In plaats van prachtige paarse Queen Victoria pruimen zien we leeggelopen ballonnetjes hangen. Ze lijken te wachten tot er iemand met zijn mond tegen de schors gaat staan om ze een voor een op te blazen.

Ik vind het een beetje zielig. Zelfs de vogels in de tuin keren hun rug.
Wat is er met jou gebeurd? Last van een milde depressie? 

Even schudden! Slecht plan.. er vallen kleine jeukende dingetjes in mijn haar en in mijn kleding. Maar de ballonnetjes blijven hangen.

Zij klampen zich nog even vast aan de moederboom. 
Het is tijd om los te laten, tijd om te gaan. Jullie zijn ziek...

Ik laat de bomendokter komen. Met zijn stethoscoop luistert hij aan de schors. Hij schudt stilletjes met zijn hoofd terwijl hij naar mij kijkt..Ik kijk naar de grond. Tranen komen op maar ik houd mij sterk.
De bomendokter zegt dat hij vermoedelijk al van jongs af aan niet sterk genoeg was. Maar toch is het hard. Ik had een mooie toekomst voor hem! Met vele jaren van bloei in het kippenhok, waarbij hij alle belangrijke momenten in de tuin zou meemaken.Om nog maar te zwijgen over de heerlijke confituren die ik zou maken!

We laten hem nog even.. misschien komt hij er weer bovenop en heeft hij enkel last van een dipje..
Morgen haal ik alvast de klankentapper van professor Barabas!

Oma's Appeltaart

L i e s b e t h ®

Mooi twee aan twee in de rij stappen we allen met onze zware boekentas naar het zebrapad. De juf houdt het verkeer tegen en laat ons oversteken. 

Langs het kleine baantje dat naar oma loopt, ligt een kaboutertuintje met een vijvertje, een molen en kleine poppetjes. Het is een plaatsje waar bijna elk kind na school nog even blijft rondhangen. Turend over het hekje, want misschien is er iets nieuw in het dorp!

Ik sta te dromen naar het molentje in het kabouterdorp terwijl David mijn schoolkameraadje en tevens mijn buurjongen voorbij rijdt op zijn fiets. *ring* ring* Hij zwaait uitbundig.

Ik zou het leuker vinden dat hij met mij mee stapt maar hij verkiest een ander meisje uit de klas. oh ja moet hij weten :) 

Als ik later de oprit oploop, word ik overspoelt door een zoete gebakken geur. Oma heeft appeltaart gemaakt!

Tijdens het maken van de appeltaart kwamen de herinneringen mee met de geur. Ze namen me mee langs het kabouterdorp. Waar ik na school stond, aan de hand van oma ,kijkend hoe de kaboutertjes tot leven kwamen..

Toen ik nog kleiner was ging oma altijd langs het tuintje met mij. Zij heeft me geleerd om te kijken en te dromen. Nu ik groter ben kom ik met de kinderen.

Momenteel staat het huis met het tuintje te koop. Met het huis zullen ook de kabouters verdwijnen. De eigenaar is overleden. Maar hij mag gerust zijn, in onze herinneringen blijft de molen met de kabouters nog even bestaan..

Appeltaart

5 eieren (van onze kipjes)

180gr boter (geheim 1: neem ongezouten goeie boter!)

230gr suiker

250gr zelfrijzende bloem

glaasje cognac (ik neem een vleugje Amaretto)

appelen (vers geplukt uit de tuin "Boskoop")

Werkwijze volgens oma:

Klop het eiwit op van de 5 eieren en hou het apart

In een kom boter laten week worden, suiker onder roeren en de eierdooiers eronder kloppen ( geheim 2: klop dit tot het echt lichtgeel ziet)

de bloem toevoegen

beetje cognac toevoegen en alles mengen

het opgeklopte eiwit eronder roeren

Alles in een taartvorm (ik gebruik bakpapier in de taartvorm) gieten en de gesneden appels erop leggen. Zoveel als mogelijk.

Indien je ringen kan snijden van je appels,doe het dan zo. Dan is je taart lekker smeuïg.

Bakken in de oven 30 minuten op 175° (buitenkant bruinen)

dan 1 kwartier op 150° (binnenkant garen)

Smakelijk!

L i e s b e t h®

Het kasteel van Wieze

Bron

Met mijn fietsje rijd ik richting kasteel. De avondzon schijnt op mijn gezicht en geeft een warme gloed af. Langs "achter het kasteel" is mijn geliefkoosde fietstocht. Het kasteel is ommuurd maar ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Er is één poortje in de muur en dat is altijd gesloten. Het is ontelbaar hoe vaak dat ik al door het spleetje in de deur heb staan kijken in de hoop een glimp op te vangen van wat er zich afspeelt achter de muur.

Het poortje staat open! Mijn nieuwsgierigheid neemt het over en ik zet mijn fietsje tegen te muur. Bah die brandnetels hier. Ik loop op mijn sandaaltjes door de drassige grond.  


Eindelijk zal ik het geheim achter de muur ontrafelen. Ik kom achteraan in de tuin van het kasteel.  Ik schrik van de man in de muur. Hij spuwt water. De muur is volledig begroeid met klimop en in de muur zit een soort fontein. Best griezelig eigenlijk. 

Bron

Bron

Ik loop verder terwijl ik nog een paar keer achterom kijk naar de man in de muur. "Het is maar een fontein Liesbeth! Standbeelden komen niet tot leven!!?"; praat ik mezelf moed in.




Rechts van mij, niet ver van de muur staat een orangerie.Ik hoor mensen praten. ik verschuil mij achter een boom en staar naar drie dames. Ze zijn gekleed in hoepelrokken en dragen een parasolletje in stof. Een dame giet koffie uit in sierlijke theekopjes. Ik denk met bloemetjesmotief, voor zover ik dat van hier kan zien. Ze gaan zitten in rieten stoelen. Een van de vrouwen kijkt mijn richting uit.. ik schrik.. ik loop weg tussen de struiken. Komt ze achter me aan? Even stil blijven. Nee er gebeurt niets. maar waar ben ik hier.. 

Bron

Bron

Ik zie een prachtige vijver met fonteinen omgeven door een zuilengalerij.  Ik paradeer tussen de zuilen, met de dames nog in gedachten fantaseer ik dat ik zelf een chique dame ben.. alsof ik een parasolletje draag, zweef ik langs de zuilen met de avondzon op mijn gezicht. Heerlijk!

Bron

Langzaam duikt in de verte het grote kasteel op. Zo ziet het er dus uit!.. Precies zoals ik me had voorgesteld. Grote torens, grote glasramen. Vast en zeker met een grote traphal waarin de grote vensters het licht filteren dat schijnt op de een grote huisplant of misschien een fonteintje in het midden van de hal.
Dat zoiets prachtigs in het dorp staat waar ik woon! 

Plots luid de kerktoren vijf uur. Ik moet naar huis. Ik ren terug langs de fonteinen, langs de struiken, langs de muur, langs de fontein in de muur, langs de brandnetels. 
Oef mijn fietsje staat er nog! Ik trap met een snelheid dat mijn voetjes bijna niet meer kunnen volgen. Ik wil het vertellen wat ik heb gezien! de wind blaast door mijn haren, een vlieg petst tegen mijn gezicht..*auch*..
"Mama mama moet je nu eens wat weten?!!"

Jaren later is de werkelijkheid echter anders. Ik ben nog nooit achter de muur geraakt. Met de kinderen rijden we vaak langs "achter het kasteel" en telkens ik voorbij de muur rijd,blijft het mijn fantasie prikkelen. 
Want achter die muur ligt een andere wereld, een andere tijd. Dat weet ik wel zeker...

Het échte kasteel van Wieze

Bron

 Meer informatie rond het kasteel van Wieze vind je bij de heemkundige kring van Wieze.