Nog een erfenis van mijn oma. In die glazen stulp ligt camping Kapittelstraat. Al die jaren is het er nooit veranderd. Daar heeft mijn oma wel voor gezorgd.
Als we er heen gaan moeten we eerst de stulp openmaken, in een cirkel rond de stulp gaan staan, elkaars handen vasthouden en springen in de stulp. Ik geef toe, de eerste keer dat mijn oma dit vroeg om te doen, vond ik het vrij belachelijk en dacht ik dat ik de stulp zou stuk springen. Ik zag in mijn gedachten het glas al breken in duizend stukken waarna ik vast en zeker mijn moeder zou horen roepen.Intussen is iedereen hier in huis het al gewoon, met mooi weer gaan we naar camping Kapittelstraat! Als ik even rust nodig heb durf ik ook wel eens alleen te gaan.
Iris staat ons steeds op ons te wachten. Ze heeft blonde haren en blauwe ogen, en met haar lach betovert ze iedereen. Zij onderhoudt de camping tijdens regendagen. Dan zorgt ze voor de kippen, de moestuin en de caravans. Iris lijkt wel geen dag ouder te worden. Al die tijd dat ik naar de camping ga, is zij hetzelfde gebleven. Als je ook eens langsgaat herken je haar vast aan de lichtbruine kip die ze steeds onder haar arm draagt. speciale kip... maar dat is voor een andere keer :).
De kinderen spelen de hele dag op de camping met andere wezens. Zo is er een eenhoorn waar ze uren op rondvliegen en rijden.
Terwijl ik heerlijk in de hangmat hang te dobberen met een boek ligt manlief vaak te snurken aan de tafel.
Hij valt gelijk in slaap na het eten en wordt pas wakker als de avond valt. Dan schrikt hij wakker door zijn luide gesnurk. hehe..:)
Voor we terug naar huis gaan, nemen we allen nog even de tijd voor een zalig bad. De vuile kleren van de kinderen mogen we achterlaten. Deze wast Iris wel tegen de volgende keer :)
Morgen misschien...
